De kracht van social media. De 27-jarige Anne kan er uit eigen ervaring over meepraten. In september deelde zij een persoonlijk bericht op LinkedIn over hoe zij haar stamcellen doneerde voor een jong meisje ergens ter wereld. Dat bericht werd massaal opgepakt. Vandaag blikt Anne met ons terug op haar stamceldonatie, een ervaring waar zij nog dagelijks aan terugdenkt.

Anne: “Het telefoontje dat ik mogelijk een match was voor iemand kwam als een verrassing. Het was op dat moment immers al meer dan vier jaar geleden dat ik mij had aangemeld als stamceldonor. Dat zakt op een gegeven moment toch een beetje weg, dus toen ik plotseling te horen kreeg dat ik mogelijk het leven van iemand kon redden, schrok ik daar best even van. Niet dat er ook maar enige twijfel was of ik ermee door wilde gaan, ik had mij niet voor niets aangemeld!

De medewerker van Matchis vertelde mij tijdens dit eerste gesprek dat er eerst onderzocht zou worden of ik daadwerkelijk de beste match was en dat dit hele proces wel een poosje kon duren. Dat vond ik wel een geruststelling, dat je niet meteen de volgende dag klaar hoeft te staan om te doneren. Het voelde wel meteen heel speciaal dat er iemand op de wereld een match met mij was

Beenmerg
Ik kreeg al snel te horen dat het voor de patiënt beter was als ik via het beenmerg zou doneren. Daarbij ga je onder narcose en worden de stamcellen met een naald uit je beenmerg gehaald. Ik vond het spannend - ik was bijvoorbeeld nog nooit onder narcose geweest - maar ik had er geen probleem mee. In de dagen voorafgaand aan mijn donatie heb ik bewust goed mijn rust genomen en ben ik heel voorzichtig geweest. Ik moest er niet aan denken dat ik op dat moment ziek zou worden!

De avond voor de donatie ben ik al met mijn vriend naar Nijmegen gegaan. We sliepen in een hotel in de buurt van het ziekenhuis, omdat ik mij de volgende ochtend al vroeg zou moeten melden. We zijn nog gezellig samen uit eten gegaan die avond, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig happen door mijn keel kreeg. De spanning was echt aanwezig.

"Dankzij mijn stamcellen heeft een jong meisje, dat haar hele leven nog voor zich heeft, weer een kans op een toekomst gekregen.”"

Anne

De donatie
Gelukkig was het ontvangst in het ziekenhuis de volgende ochtend heel prettig. Iedereen liet heel duidelijk merken hoe bijzonder ze het vonden dat ik dit deed en hoeveel dit voor iemand anders zou betekenen. Ik had echt het gevoel alsof ik als een VIP werd behandeld.

In het hele proces, maar vooral op de dag van de donatie, ben ik continu bezig geweest met de persoon die mijn stamcellen zou ontvangen. Ik wist natuurlijk niet wie het was, maar ik had een heel sterk gevoel dat het om een jong meisje ging. Dat beeld zag ik steeds voor me. Dit maakte mij ook heel emotioneel. Toen ik naar de OK werd gereden kon ik alleen maar huilen. Ik vond het zo bijzonder dat ik dit kon doen voor iemand.

De spanning en emotie die ik voelde kwamen vlak voor de afname tot een soort hoogtepunt, waardoor ik het lastig vond om rustig te blijven. Ik had de tip gekregen om aan iets leuks te denken op het moment dat je onder narcose gaat, zodat je ook met een goed gevoel weer wakker wordt. Ik heb met de zuster over een mooie vakantie naar Thailand gepraat. Helaas was mijn plan niet helemaal gelukt, want ik werd toch onrustig wakker uit de narcose. Gelukkig zat er direct al een verpleegster naast me en vijf minuten later zat ik lekker van een ijsje te genieten. Het zat erop!

Jong meisje
Een dag later werd ik gebeld door de donorarts van Matchis. Zij vertelde mij dat mijn stamcellen naar een jong meisje ergens op de wereld zijn gebracht. Dat voelde wel heel bijzonder, aangezien ik vanaf het moment dat de donatie gepland stond al het beeld van een jong meisje voor me zag. Dat was wel een emotioneel moment voor mij, het besef dat het inderdaad om een kind ging.

De eerste week na de donatie heb ik wel wat last gehad van vermoeidheid en van mijn onderrug op de plek waar de stamcellen afgenomen waren. Ik heb mezelf de tijd gegund om van de donatie bij te komen en heb het zo’n anderhalve week rustig aan gedaan. Daarna voelde ik mij gelukkig alweer snel de oude.

LinkedIn
Ik wilde mijn ervaring graag met anderen delen, dus plaatste ik een bericht op LinkedIn met een gedichtje dat ik voor de ontvanger van mijn stamcellen had geschreven. Eigenlijk al direct nadat ik het bericht geplaatst had, kwam er veel op me af. Ik kreeg van alle kanten reacties en ik kreeg zelfs interviewverzoeken voor verschillende media. Het bericht werd massaal gedeeld.

Dat was wel heel intens, maar ook heel positief. Zeker omdat ik hoorde dat veel mensen zich na het lezen van mijn bericht hebben aangemeld als stamceldonor. Het doel van mijn bericht was vooral om mensen aan het denken te zetten. Om er in ieder geval eens over na te denken of zij wel of geen stamceldonor zouden willen zijn. Ik heb heel veel mooie reacties gekregen en het is bijzonder om te zien wat het heeft losgemaakt. Hopelijk zijn er hierdoor veel nieuwe zaadjes geplant!

We zijn inmiddels een paar maanden verder en ik denk nog bijna dagelijks aan mijn donatie en aan het meisje dat mijn stamcellen heeft gekregen. Ik ben zo benieuwd hoe het met haar gaat. Het doneren was voor mij geen ‘walk in the park’, maar ik ben zo blij dat ik dit heb kunnen doen. Als ze me vandaag zouden zeggen dat iemand mijn stamcellen nodig heeft, dan zou ik het direct weer doen! De klachten en spanning die ik heb ervaren zijn allemaal relatief wanneer je bedenkt hoe groot het effect is van de donatie. Dankzij mijn stamcellen heeft een jong meisje, dat haar hele leven nog voor zich heeft, weer een kans op een toekomst gekregen.”