Met haar stamceldonatie heeft Christel enige tijd geleden een ernstig zieke patiënt ergens op de wereld weer een nieuwe kans op leven gegeven. "Toen ik de leeftijd van de patiënt te horen kreeg heb ik wel een traantje moeten laten."

De aanloop naar de donatie verliep niet zonder hobbels, maar des te blijer is Christel dat het wel gelukt is. Haar stamcellen doneerde ze uiteindelijk niet via het bloed, maar via het beenmerg. Vandaag deelt Christel haar verhaal.

"Jaren geleden meldde ik me aan als stamceldonor na een reclame hierover op tv gezien te hebben", blikt Christel terug. "Ik swapte met een wattenstaafje door mijn mond, deed het op de post en dacht er daarna eigenlijk nooit meer aan."

Tot Christel een aantal maanden geleden ineens gebeld wordt door Stichting Matchis: "Ik bleek een mogelijke match met een patiënt ergens op de wereld. Deze persoon was ernstig ziek en mijn stamcellen konden hem of haar mogelijk weer beter maken. Een kans op leven geven. Mijn aanmelding was natuurlijk al van een tijd geleden en Matchis vroeg mij of ik nog achter mijn keuze stond."

Eerste hobbel

Daar hoeft Christel niet lang over na te denken: "Uiteraard zei ik ja! Na een bloedtest bleek dat ik de perfecte match was voor die persoon. Een periode met vragenlijsten, intakes en medische controles volgden. Alles was perfect in orde, behalve één ding: Mijn bloedvaten waren nauwelijks vindbaar, wat donatie via bloed (de meest voorkomende manier van doneren) niet meer mogelijk maakte."

Christel wordt daarom gevraagd of zij ervoor openstaat om haar stamcellen via het beenmerg te doneren. Daarbij worden de stamcellen met een naald uit je bekken gehaald. Om te voorkomen dat dit pijnlijk is, gebeurt de donatie op deze manier onder narcose. "De patiënt was in die fase al op de hoogte dat er mogelijk een match was en ik wilde zeer zeker nog steeds helpen. Dat betekende nieuwe vragenlijsten en controles, maar gelukkig ging het licht opnieuw op groen! Wat een opluchting!"

Tweede hobbel

Maar helaas staat het geluk niet aan Christels kant. Een paar dagen voor de donatie komt de volgende hobbel op haar pad. "Vanwege de coronapandemie wordt er goed in de gaten gehouden of donoren geen corona hebben. En wat bleek: ik had vlak voor de donatie ineens een positieve covid test! Zonder noemenswaardige klachten gelukkig. Alles stond ineens weer op losse schroeven, maar na veel geregel en heel veel voorzorgsmaatregelen mocht de donatie gelukkig toch doorgaan."

De stamcellen worden via een naald uit het beenmerg in de bekkenkam gehaald. Christel merkt daar zelf niets van aangezien de afname van de stamcellen onder narcose wordt uitgevoerd. Christel: "De pijn die ik verwachtte na de afname is uitgebleven. Uiteraard was ik erna wel wat vermoeid en voelde ik mijn bekken wel, maar het stelde in mijn geval weinig voor. Zeker omdat er een mensenleven tegenover staat."

Traantje laten

Stamceldonatie is anoniem, je weet als donor niet voor wie je doneert. Wel krijgt de donor van Matchis het geslacht en een leeftijdsindicatie van de patiënt te horen. Christel: "Na de donatie kwam de donorarts van Matchis (die de donatie had uitgevoerd) mij vertellen dat mijn stamcellen naar een meisje tussen de 10 en 20 jaar zouden gaan. Toen ik dat hoorde moest ik wel even een traantje laten. Een meisje in de leeftijd van mijn eigen kids! Dan komt het ineens wel een stuk dichterbij."

Christel kijkt met een goed gevoel terug op haar donatie, ondanks alle hobbels. "Ik voel me zeer vereerd om donor te mogen en kunnen zijn. Ik hoop zo dat de stamcellen hun werk gaan doen en dat dit meisje weer helemaal opknapt van de verschrikkelijke ziekte die ze heeft! Over een half jaar mag ik meer informatie opvragen over hoe het met haar gaat. Tot die tijd duim ik hard voor haar herstel!"