Yvonne loopt aanstaande zaterdag mee met de Gerard Tebroke Memorialloop in Aalten. Deze loop heeft voor haar een emotionele betekenis. Drie jaar geleden was dit het laatste hardloopevenement dat ze liep voordat ze ziek werd. Nu, meerdere chemokuren en een zware stamceltransplantatie later, is dit de eerste hardloopwedstrijd die ze weer gaat lopen. “Eindelijk voel ik mij weer sterk genoeg!”

Het was eigenlijk ook tijdens het hardlopen dat Yvonne de eerste tekenen van de ziekte begon te merken. “Nadat ik de Gerard Tebroke Memorialloop had gedaan had ik ook nog een andere loop op de planning staan”, herinnert Yvonne zich. “Maar het trainen ging helemaal niet goed, mijn lichaam wilde gewoon niet. Toen heb ik gezegd: ik sla deze loop wel even over. Nooit gedacht dat ik misschien wel helemaal nooit meer zou kunnen hardlopen.”

De vermoeidheidsklachten nemen toe en Yvonne voelt zich steeds zieker worden. “Ik weet nog dat ik mijn zoontje naar de zwemles had gebracht, en dat ik daarna helemaal kapot was”, vertelt Yvonne. “Ik kon de volgende dag zelfs niet naar mijn werk. Veel te lang heb ik met deze klachten rondgelopen toen ik eindelijk dacht: ik moet dit laten nakijken. In eerste instantie wisten ze niet wat er aan de hand was. Dat was een hele nare periode, ik herkende mijn eigen lichaam gewoon niet. En toen kwam de diagnose: Acute Lymfatische Leukemie. Ik was totaal in shock, maar aan de andere kant verklaarde het ook wel heel veel.”

Erop of eronder
Het is niet voor het eerst dat Yvonne met tegenslagen te maken krijgt. “Mijn beide ouders zijn overleden aan kanker, mijn broertje is verongelukt, toen dacht ik: is het nu mijn beurt?” De artsen vertelden me over de stamceltransplantatie, wat de risico’s waren, dat het ‘erop of eronder’ was. Toen heb ik tegen ze gezegd: “Ik ben hier gekomen om beter te worden, niet om dood te gaan’. Op dat moment had ik zelf niet echt in de gaten hoe ernstig de situatie eigenlijk was. Je bent alleen maar bezig met overleven.”

Gelukkig hoeft Yvonne zich niet druk te maken over de zoektocht naar een donor. Al snel hoort ze dat er een match gevonden is. Yvonne: “Ik kreeg het nieuws de dag na mijn verjaardag. Een mooier cadeau had ik niet kunnen krijgen!” De stamceltransplantatie is de start van een hele zware periode. “Het eerste jaar erna ben ik wel echt enorm ziek geweest. Het was loodzwaar, ook voor mijn omgeving. Maar we zijn nu ruim twee jaar verder en ik kan eindelijk zeggen dat het goed met me gaat. Eigenlijk wilde ik vorig jaar al meedoen, maar dat ging echt niet. Nu is hét moment, dit is mijn jaar!”

Yvonne doet de loop samen met haar hardloopmaatje en tijdens de laatste meters zullen haar zoon en man met haar meelopen. “Zij zullen me helpen om die finishlijn te halen!”, lacht Yvonne. “Ik wil deze loop zó graag doen. Het betekent veel voor me en ik verwacht ook niet dat ik het droog ga houden als ik over die finish kom. Het was de laatste loop voordat ik ziek was en nu is het de eerste loop die ik weer kan doen sinds mijn ziekte. Dat voelt wel heel symbolisch. Hopelijk zullen er nog heel veel volgen!”

Voor dit evenement heeft Yvonne ook een sponsoractie opgezet om geld op te halen voor Matchis. Je kunt haar nog steunen via de volgende pagina: https://www.sterkvoormatchis.nl/actie/yvonne-raben-ruwhof