Frank stond zo’n drie jaar geregistreerd als stamceldonor toen hij opgeroepen werd als mogelijke match voor een patiënt ergens ter wereld. “Toen ze vroegen of ik er nog steeds voor open stond, hoefde ik daar geen seconde over na te denken!” 

Het was een normale werkdag toen Frank zag dat hij een gemiste oproep had van een nummer dat hij niet kende. “Ik dacht eerst dat het misschien een recruiter was. Daar had ik geen behoefte aan dus ik liet het even voor wat het was. Toen ik niet veel later nogmaals door hetzelfde nummer werd gebeld, besloot ik toch maar op te nemen.” 

Van Matchis krijgt Frank te horen dat hij mogelijk een match is met een patiënt ergens ter wereld. “Ik was enorm verrast. Het was al best lang geleden dat ik mij had aangemeld, dus ik was eigenlijk alweer een beetje vergeten dat ik geregistreerd stond. Ze vroegen me of ik nog steeds bereid zou zijn om te doneren. Nou, daar hoefde ik geen seconde over na te denken! Het gaf me een goed gevoel dat ik wellicht iemand zou kunnen helpen”.  

Voorbereidingen 

In de periode die volgde moest Frank bloed laten prikken om erachter te komen of hij daadwerkelijk de beste match zou zijn. En dat was hij! Frank: “Ik was er in die periode elke dag mee bezig. Ik vond het zo’n fijn idee dat de patiënt te horen zou krijgen dat er een match gevonden was.”
Er wordt gekozen voor een donatie waarbij de stamcellen uit het bloed gefilterd worden. Maar voor het zover is, krijgt Frank eerst nog een uitgebreide voorlichting en een medische keuring door de donorarts. Frank: “Ik vond het fijn dat ik goed voorbereid was en een duidelijk beeld had van wat ik kon verwachten.” 

Vier dagen voor de donatie begint Frank met het toedienen van de groeifactor. Dit zorgt ervoor dat de stamcellen zich naar de bloedbaan gaan verplaatsen. Frank: “Ze hadden me tijdens de voorlichting goed uitgelegd dat ik daar wat bijwerkingen van kon krijgen zoals spierpijn. Dat klopte ook wel, ik merkte vooral dat ik last van mijn rug kreeg. Paracetamol hielp gelukkig en ik dacht: dit staat in schril contrast met wat de patiënt op dit moment allemaal moet doormaken!” 

Het is zover! 

Op de ochtend van de donatie kwamen dan toch de zenuwen. “Ik werd best gespannen wakker”, vertelt Frank. “Ik hoopte vooral heel erg dat alles goed zou gaan. De route naar het ziekenhuis was voor mij heel vertrouwd want ik werk zelf ook in het Radboud. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik goed begeleid en daarmee zakte de spanning direct weg. Ook de rugklachten zakten al snel weg zodra de afname begonnen was.” 

Normaal duurt een stamceldonatie via het bloed zo’n 3 tot 6 uur. Bij Frank waren er binnen drie uur al genoeg stamcellen uit zijn bloed gefilterd. Frank: “Je hebt in beide armen een naald dus je kunt niet zo veel doen, maar ik vond dat de tijd echt voorbij vloog. Toen de donatie klaar was kreeg ik te horen dat ik gedoneerd had voor een jongen tussen de 10 en 20 jaar oud. Dat maakte het voor mij wel heel bijzonder. Iemand die nog zo jong is en nog een heel leven voor zich heeft.” 

Trots 

Ik heb na de donatie weinig klachten gehad. De volgende dag ben ik gewoon weer gaan werken en een paar dagen later ben ik op vakantie gegaan. Dat vond ik nog wel even spannend van tevoren, of ik door de donatie wel volop van mijn vakantie zou kunnen genieten. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen. Ik heb die week zelfs de Mont Ventoux beklommen met de fiets in Frankrijk.  

Nu, enige tijd later, kijkt Frank met een heel goed gevoel terug op zijn donatie. “Het maakt met heel trots en het heeft me ook veel zelfvertrouwen gegeven voor de toekomst. Dat ik met zoiets kleins, iets zo groots heb kunnen betekenen voor een ander. Ik hoop dat ik deze persoon met mijn stamcellen een hele mooie toekomst heb kunnen geven. Ik zal nog vaak aan mijn donatie terugdenken, dit vergeet ik nooit meer."