In tijden van de coronacrisis liggen een hoop dingen in de wereld stil. Gelukkig kunnen stamceldonaties, ook in deze lastige tijd, gewoon door blijven gaan om ernstig zieke patiënten een kans op leven te geven. De 22-jarige Henrieke doneerde haar stamcellen in tijden van corona. “Het voelt heel goed dat ik dit voor iemand heb kunnen doen.”  

Henrieke: “Ik zat gewoon thuis op de bank toen de telefoon ging. Het was nog voordat de coronacrisis Nederland had bereikt. Ik kan me herinneren dat ik verbaasd was toen een medewerker van Matchis me vertelde dat ik mogelijk een match was voor iemand. Ik wist dat kans op een match best klein is en ik stond nog maar een jaartje geregistreerd. Later kreeg ik te horen dat ik daadwerkelijk de beste match was voor de patiënt. Dat gaf wel een bijzonder gevoel! 

Corona 
Inmiddels werden er in Nederland steeds meer maatregelen getroffen om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Dat maakte het proces wel wat spannender. Ik dacht vooral: ‘ik mag echt niet ziek worden nu!’ Ik werk in de thuiszorg, maar gelukkig waren we daar al goed voorbereid. Er waren voldoende mondkapjes en goede beschermende kleding; dat gaf me een veilig gevoel. Mijn collega’s reageerden ook heel positief op het nieuws dat ik stamcellen zou gaan doneren. Ze boden meteen aan om mijn diensten om te ruilen op de dagen rond de donatie.  

"De persoon die mijn stamcellen nodig heeft kan er natuurlijk ook niks aan doen dat hij of zij in deze lastige tijd ziek is"

Henrieke

Mijn vriend had er in het begin nog wel wat twijfels over. ‘Is het wel veilig in tijden van corona? Denk je ook wel aan jezelf?’, vroeg hij me. Hij is uiteindelijk met mij mee geweest naar het ziekenhuis op de dag van de donatie en was direct gerustgesteld. Het is hem enorm meegevallen. Hij denkt er nu zelfs over om zich ook aan te melden!  

Persoonlijk heb ik geen moment getwijfeld om in deze periode door te gaan met de stamceldonatie. Ik werd heel goed begeleid door de mensen van Matchis en ze hebben mij vooraf goed geïnformeerd. Daarnaast zijn er veel voorzorgsmaatregelen getroffen, waardoor het donatieproces gewoon veilig kan verlopen. De persoon die mijn stamcellen nodig heeft kan er ook niks aan doen dat hij of zij in deze lastige tijd ziek is. Ik kan me voorstellen dat het voor de patiënt in deze tijd nog eens extra zwaar is. 

De donatiedag 
Ik ben gedurende het hele proces vrij nuchter gebleven, maar op de ochtend van de donatie voelde ik me ineens toch heel zenuwachtig. Ik had die nacht ook wat onrustig geslapen. Ook al wist ik precies wat me te wachten stond en had ik eerder ook al een rondleiding over de afdeling gehad, toch voelde ik vlak voor de donatie ineens heel veel spanning. Nu ging het echt gebeuren!  

Je merkte in het ziekenhuis wel iets van het coronavirus, maar ik vond het eigenlijk niet heel opvallend. Het was rustig op de gangen, iedereen liep met een boog om elkaar heen. En iedereen droeg natuurlijk mondkapjes en beschermende kleding, maar dat gaf juist een veilig gevoel. Het scheelt denk ik dat ik zelf ook in de zorg werk. Ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt om mondkapjes te dragen en om mensen met mondkapjes op te zien. Tijdens de donatie zelf heb ik geen moment meer aan het coronavirus gedacht.  

Ik heb gezellig wat gekletst met mijn vriend en met de verpleging op de afdeling. Je kan natuurlijk niet zoveel doen tijdens de donatie omdat je in beide armen een naald hebt zitten, dus ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een beetje uit te rusten. Het verbaasde me ook dat ik van de donatie zelf helemaal niks voelde. Je voelt het natuurlijk als de naald erin gaat, maar verder merkte ik er niks van.   

De tijd ging gelukkig best snel voorbij; na drie uur waren er al genoeg stamcellen uit mijn bloed gefilterd. Dat viel me enorm mee! De dag voor de donatie had ik wel last van een grieperig gevoel en hoofdpijn door de groeifactor, maar dat ging tijdens de donatie al snel weg. Na de donatie voelde ik me wel wat vermoeid, maar ik heb die nacht gelukkig heel goed geslapen en de volgende dag voelde ik me eigenlijk alweer de oude.  

Leven gered 
Ik heb tijdens en na de donatie veel aan de ontvanger van mijn stamcellen gedacht. Ik hoop echt dat het goed gaat met die persoon en dat mijn stamcellen ervoor zorgen dat hij of zij weer helemaal gezond wordt. Ik heb zelf ook een heel goed gevoel overgehouden aan de donatie. Het is zo’n bijzonder idee dat ik hiermee echt het leven van iemand heb kunnen redden. Daar ben ik best wel trots op!  

Als ik zelf ziek zou worden dan hoop ik ook dat er iemand is die voor mij wil doneren als ik dat nodig zou hebben. Ik vind het bijna vanzelfsprekend dat ik dat dan ook voor een ander zou willen doen. Naast stamceldonor ben ik daarom ook bloeddonor en orgaandonor. Ik ben heel blij dat ik de kans heb gekregen om dit voor iemand te kunnen doen. Dat ik iemand een nieuwe kans op leven heb gegeven. Ik kan je vertellen: dat voelt super goed!”