Hoe belangrijk stamceldonoren zijn, weet de 30-jarige Cindy als geen ander. Het leven van haar vader werd gered door een anonieme stamceldonor. Vijf jaar later bleek Cindy zelf een match te zijn voor een jong meisje ergens op de wereld.  

Cindy: “Toen mijn vader ziek werd was het onderwerp stamceldonatie nog veel minder in de media dan nu. Ik wist toen niet eens dat het überhaupt mogelijk was om je als stamceldonor te registreren. Ik heb mij toen meteen aangemeld, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de wattenstaafjes een paar weken heb laten liggen. Ik had op dat moment al zoveel aan mijn hoofd. Als ik hier nu aan terugdenk ben ik zo blij dat ik toch de stap gezet om ze op te sturen, want doordat ik mijn aanmelding destijds heb afgerond heeft iemand anders nu een kans op leven gekregen!” 

Leukemie 

De vader van Cindy kampte al een tijdje met gezondheidsproblemen voordat het gezin de diagnose leukemie kreeg. “Natuurlijk schrokken we daar enorm van”, vertelt Cindy, “maar het was ergens ook fijn dat er in ieder geval duidelijkheid was. Toen we hoorden dat hij een stamceldonor nodig had om te kunnen genezen is er eerst in de familie gekeken. Hij heeft vijf broers, maar daar werd geen match gevonden. Gelukkig zat er in de wereldwijde databank van geregistreerde stamceldonoren wel een match.” 

Een zware periode volgt. Na de stamceltransplantatie lijkt het goed te gaan en mag Cindy’s vader al snel naar huis. Maar dat is van korte duur. Cindy: “Na een week moest hij weer worden opgenomen omdat hij last kreeg van ernstige bijwerkingen. Die periode is heel zwaar geweest. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en gaat het goed met hem. Hij is niet meer de man die hij was voordat hij ziek werd. Zo’n ernstige ziekte verandert je leven compleet. Maar gelukkig kunnen we nu zeggen dat hij dankzij de donorstamcellen volledig van de leukemie genezen is. Daarvoor zijn we de donor zó dankbaar. Dankzij hem heb ik mijn vader nog!” 

Bijzonder telefoontje 

In de jaren die volgen verdwijnt het onderwerp ‘stamceldonatie’ steeds wat verder naar de achtergrond. De kans dat je ooit wordt opgeroepen is ontzettend klein. Cindy’s verbazing is dan ook groot als ze plotseling een telefoontje van Matchis krijgt. “Ze vertelden me dat ik mogelijk een match was voor iemand”, blikt Cindy terug. “Ik was totaal van slag toen ik het hoorde en ik wist meteen heel zeker dat ik dit voor iemand wilde doen. Na het telefoontje heb ik ook direct een bericht gestuurd in de groepsapp met mijn familie. Voor hen was dit natuurlijk ook heel bijzonder.  We hebben het allemaal van de ‘andere kant’ meegemaakt.” 

De voorkeur voor de patiënt met wie Cindy matcht gaat uit naar een afname via het beenmerg. Cindy: “Ik dacht vooral: als we het doen dan moeten we het ook goed doen. Als het voor de patiënt beter is dat ik via het beenmerg doneer, dan doe ik dat. Daar had ik geen problemen mee. Gelukkig heb ik heel weinig last gehad van de donatie. Ik heb nog wel even een beurs gevoel gehad bij mijn bekken, maar na een week was ik gewoon weer aan het hardlopen.” 

Jong meisje 

Cindy is van nature een heel nuchter persoon, maar de stamceldonatie heeft veel met haar gedaan. “Ik heb heel vaak aan de patiënt gedacht”, vertelt ze. “Mijn donatie viel in de periode dat het aantal coronabesmettingen weer aan het toenemen was, dus dat vond ik heel spannend. Ik vond het zo belangrijk dat alles door zou gaan, deze persoon was op dat moment volledig van mij afhankelijk. De donatie is anoniem, maar na mijn donatie kreeg ik van de arts te horen dat het voor een jong meisje was geweest. Natuurlijk had ik het met alle liefde voor iedereen gedaan, maar wetende dat het voor iemand was die nog een heel leven voor zich heeft. Dat kwam echt wel even binnen.” 

Sponsoractie 

Inmiddels heeft Cindy het allemaal een plekje kunnen geven. “Ik heb een gedichtje laten schrijven en dat heb ik samen met het beeldje dat ik na mijn donatie van Matchis kreeg in mijn slaapkamer gezet. Zo word ik er vaak aan herinnerd. Nu wil ik me ook graag inzetten om geld op te halen voor Matchis, zodat er hopelijk nog veel meer stamceldonoren geregistreerd kunnen worden. Elke registratie kost geld en het is zo belangrijk dat er meer donoren in het bestand komen. Daarom doe ik op 19 juni mee aan de sponsoractie: In beweging voor Matchis.” 

Op de vraag of Cindy nu anders naar de donor van haar vader kijkt sinds ze het zelf heeft meegemaakt, antwoordt ze: “Als ik aan de donor van mijn vader denk dan voel ik zo’n dankbaarheid. Ik weet hoe bijzonder het is dat ik mijn vader nog heb en ik ben zo blij dat die jongen zoiets heeft willen doen voor iemand die hij helemaal niet kent. Als ik aan mijn eigen donatie denk zie ik mijzelf zeker niet als held. Ik vind het vooral heel verdrietig dat het nodig is geweest voor zo'n jong meisje. Tegelijkertijd voel ik mij bevoorrecht dat ik gezond genoeg ben om dit voor haar te kunnen doen. Daar ben ik dankbaar voor.”  

Kijk voor meer informatie over de sponsoractie “In beweging voor Matchis” op de actiepagina.