Matchis headerafbeelding Matchis headerafbeelding

Koen (29) doneerde zijn stamcellen aan een onbekend meisje ergens ter wereld

12 juni 2019

We bellen met de 29-jarige Koen terwijl hij op het Java-Eiland in Indonesië zit. Hij is inmiddels al een aantal maanden aan het rondreizen door Azië. Tijdens deze bijzondere reis denkt hij regelmatig terug aan zijn stamceldonatie. 

Het is inmiddels alweer meer dan twee jaar geleden. Het was een drukke werkdag en zijn telefoon bleef maar gaan, herinnert Koen zich: “Ik zag een nummer dat ik niet kende dus ik dacht: daar gaan we weer. Maar het bleek totaal niet over werk te gaan. Ik was mogelijk een match met een patiënt ergens ter wereld. Zo bijzonder, dat kwam echt wel even binnen.” Koen heeft zijn stamcellen via het beenmerg gedoneerd. “Het is heel dubbel want aan de ene kant besef je dat er ergens op de wereld iemand zó ziek is dat hij of zij mijn stamcellen nodig heeft, maar aan de andere kant vond ik het proces ook enorm interessant. Het was voor mij de eerste keer onder narcose, de eerste keer op een operatiekamer. Iedereen was zo aardig, ik voelde me een soort VIP daar in het ziekenhuis.” 

"Haar 'transplantatieverjaardag' is precies dezelfde dag als mijn echte verjaardag"

Koen

Tienermeisje
Op het moment van de donatie vond Koen het niet erg dat hij niet wist wie de patiënt was. Koen: Ik dacht: Iemand ergens ter wereld heeft het heel hard nodig, dat is het enige dat telt. Na de afname kreeg ik te horen dat mijn stamcellen naar een tienermeisje ergens ter wereld gingen. Een jaar later heb ik een anonieme brief ontvangen van de moeder van dit meisje. Dat vond ik heel heftig. Het was zo recht uit het hart geschreven. Alsof ze is gaan zitten en in één keer alles op papier heeft gezet. Het mooiste vond ik dat ze schreef dat haar dochter elk jaar haar transplantatieverjaardag viert op de dag dat ze mijn stamcellen heeft gehad. Deze transplantatieverjaardag is precies op dezelfde dag als mijn echte verjaardag!” 

“Ik vind het heel mooi dat ik een brief heb gehad, maar het is ook wel heel intens. Ineens zie ik echt de pijn en angst van dit gezin voor me en denk ik aan mijzelf toen ik die leeftijd had. Niemand zou zoiets zwaars op zo’n jonge leeftijd mee moeten maken. Het is me ook nog niet gelukt om een brief terug te schrijven. Ik heb er gewoon nog niet de juiste woorden voor kunnen vinden. Ik ga het wel zeker nog doen, maar het is niet gemakkelijk. Ik wil haar ook niet het gevoel geven dat ze mij iets verschuldigd is. 

 Ze heeft gewoon enorme pech gehad, het had ook andersom kunnen zijn. Ik hoop zo dat ze dit op een gegeven moment achter zich kan laten en ‘gewoon’ jong kan zijn. Ook al ben ik maar een klein onderdeel van alle mensen die geholpen hebben om haar beter te maken, het voelt goed om iets voor een ander te kunnen betekenen. Mijn verjaardag zal hierdoor altijd een extra bijzondere dag zijn. En wie weet kunnen we ooit nog wel een keer samen onze verjaardag vieren!” 

Cookies

De websites van Matchis maken gebruik van cookies om de functionaliteit te waarborgen en gebruikerservaring te verbeteren. Meer informatie vind je op onze cookie-pagina.