De 24-jarige Loek stond net drie weken geregistreerd als stamceldonor toen hij een telefoontje van Matchis kreeg. Hij was mogelijk een match met een patiënt die dringend een stamceltransplantatie nodig had.  

Loek: “Ik had al wel eens gehoord van stamceldonatie via mijn vriendin, die zelf al geregistreerd stond. Dat, in combinatie met een bericht over de stamceldonatie van voetballer Lennart Thy, zorgde ervoor dat ik me meer in het onderwerp ben gaan verdiepen. Nadat ik op het Youtubekanaal van Matchis wat filmpjes van donoren had bekeken dacht ik: dat wil ik ook. Ik wist dat de kans klein was dat ik daadwerkelijk zou worden opgeroepen, maar ik wilde in ieder geval mijn steentje bijdragen door me aan te melden. 

Na mijn aanmelding dacht ik eigenlijk: ‘daar hoor ik waarschijnlijk nooit meer wat van’. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Ik stond net drie weken geregistreerd toen ik een telefoontje kreeg van Matchis. ‘Misschien is er iets misgegaan met mijn registratie’, dacht ik. Je kunt je vast mijn verbazing voorstellen toen ze vertelden dat ik mogelijk een match was met een patiënt! 

Het was dus wel even schrikken, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel heel erg tof. Dat is natuurlijk waarvoor je je uiteindelijk aanmeldt. Ik moest wat buisjes bloed opsturen en nadat dit onderzocht was kreeg ik te horen dat ik op dat moment niet de beste match was. ‘Jammer, maar fijn dat er blijkbaar wel een goede match is gevonden’, dacht ik.  

Een maand later kreeg ik de grootste verrassing: Ik was toch de beste match! Vanaf dat moment ging het snel. Op de dag van de donatie werd ik heel enthousiast wakker. Ik had echt zo’n gevoel van: Nu gaat het gebeuren! Ik heb mijn stamcellen via het bloed gedoneerd, waarvoor ik zo’n vier uur lang aan een aferese-apparaat werd gekoppeld. Tuurlijk was ik wel licht gespannen, maar toen ik eenmaal aan dat apparaat lag was ik eigenlijk best relaxed. 

"Toen ik het geslacht en de leeftijd van de patiënt te horen kreeg besefte ik me dat het zomaar mijn eigen vader had kunnen zijn."

Loek

Ook na de donatie heb ik weinig last gehad. Ik had de dag erna vrij genomen van werk, dus dat was wel lekker. Daarna ben ik gewoon weer aan het werk gegaan. Ik was eigenlijk al snel weer fit. Zo’n tien dagen na de donatie heb ik zelfs een 10km wedstrijd gelopen. Aangezien ik met de donatie even niet had kunnen trainen was het wel een zware wedstrijd, maar het voelde als een enorme overwinning toen ik het had uitgelopen!  

Ik denk nog wel vaak terug aan mijn stamceldonatie en ook wel aan de persoon voor wie ik heb gedoneerd. Op het moment van de donatie besefte ik me wel dat er op dat moment iemand op mijn stamcellen aan het wachten was, maar je weet niet wie die persoon is. Op de dag van de donatie kreeg ik te horen dat mijn stamcellen naar een ernstig zieke man van een jaar of 50 gingen. Dat kwam wel even binnen. Het had zomaar mijn eigen vader kunnen zijn.  

Wat me ook heeft geraakt is een video die tijdens de Donordankdag van Matchis werd afgespeeld. Deze video bestond uit persoonlijke opnames van patiënten die stamcellen hebben ontvangen en hun donor door middel van de videoboodschap wilde bedanken. Dat gaf het voor mij veel meer een gezicht. Je weet natuurlijk niet wie de persoon is die jouw stamcellen heeft ontvangen, maar alle mensen in die video waren zó dankbaar. Dan besef je ineens: Ik heb wel echt iets bijzonders voor iemand gedaan.”