Marieke doneerde ruim twee jaar geleden haar stamcellen via het beenmerg. “Door de reacties die ik uit mijn omgeving kreeg, merkte ik dat er nog veel onwetendheid en angst is voor doneren via het beenmerg. Daarom deel ik graag mijn verhaal, hopelijk kan ik een stukje angst bij mensen wegnemen.” 

Marieke is op haar werk wanneer ze plotseling gebeld wordt door een nummer dat ze niet kent. “Een medewerker van Matchis vertelde me dat ik mogelijk een match was voor iemand”, blikt ze terug. “Het was op dat moment nog maar drie maanden geleden dat ik mij had aangemeld als stamceldonor, dus het kwam wel als een verrassing dat ik zo snel werd opgeroepen. Mijn eerste reactie was: wat kan ik doen? Ik wilde eigenlijk meteen in actie komen.” 

Eerst wordt Marieke gevraagd om wat bloed te laten prikken. Ze blijkt de beste match te zijn voor de patiënt. “Dat vond ik wel heel bijzonder”, vertelt Marieke. “Het klinkt misschien gek, maar ik voelde vooral een enorme dankbaarheid dat ik iemand weer een kans kon geven op een toekomst. Voordat er een datum voor de donatie werd ingepland kreeg ik eerst nog een uitgebreide medische keuring door een arts van Matchis. Ik vond het wel prettig dat er zoveel aandacht was voor mijn eigen gezondheid, dat gaf me vertrouwen. Je merkt dat de medewerkers van Matchis er voor jou als donor zijn en dat jouw veiligheid voorop staat.” 

Beenmerg 

Tijdens de medische keuring wordt geconcludeerd dat een afname via het bloed bij Marieke lastig zou zijn. De voorkeur gaat daarom uit naar een donatie via het beenmerg. De stamcellen worden dan met een naald direct uit het beenmerg in de onderrug gehaald. “Ze hebben mij toen echt even de tijd gegeven om erover na te denken. Ik heb het met mijn familie en vrienden besproken, maar eigenlijk was er voor mij geen moment twijfel. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik een keuze had. Er werd absoluut geen druk op mij gelegd en ik wist dat als ik ‘nee’ zou zeggen, dit mij niet kwalijk genomen zou worden. Diezelfde dag nog heb ik teruggebeld met het bericht dat ik er zeker mee door wilde gaan.” 

In overleg met Marieke wordt er een dag ingepland voor de donatie. Samen met haar beste vriendin vertrekt ze de dag van tevoren al naar Nijmegen. Marieke: “Er was een hotel voor ons geregeld vlak bij het ziekenhuis. We zijn de avond van tevoren lekker uit eten geweest en de sfeer was vooral heel ontspannen en gezellig.” De volgende ochtend moet Marieke al vroeg in het ziekenhuis zijn: “Het voelde toch een beetje gek om naar het ziekenhuis te gaan terwijl je helemaal niet ziek bent. Normaal loop je er voor jezelf, nu liep ik er voor iemand anders. Dat gaf wel een heel bijzonder gevoel.” 

Niet alleen 

Stamceldonatie is anoniem en Marieke weet dan ook niet voor wie haar stamcellen nodig zijn. Ze krijgt alleen het geslacht en een leeftijdsindicatie te horen. “Het is ergens wel gek dat je het voor iemand doet die je niet kent, maar dat maakte het voor mij niet moeilijker”, vertelt ze. “Ik heb rondom de donatie wel heel vaak aan de patiënt gedacht. Ik was tijdens de donatiedag zenuwachtiger voor haar dan voor mijzelf. Ik hoopte zo dat het goed zou gaan. Tegelijkertijd wist ik dat er ook een kans was dat het niet aan zou slaan, daar ben ik wel heel realistisch in. Het belangrijkste vond ik dat ik iemand in een mogelijk uitzichtloze situatie toch de hoop kon bieden om weer beter te worden. Zonder mijn stamcellen was die hoop er helemaal niet geweest.” 

"Je gaat als patiënt door zo'n diep dal, maar er zijn mensen die jou willen helpen!"

Marieke

Ondanks dat Marieke de patiënt niet kent voelt ze een sterke verbondenheid met haar. “Ik vond het vooral een mooie gedachte dat die persoon er niet alleen voor stond. Je gaat als patiënt door zo’n diep dal, maar er zijn mensen die jou willen helpen. Ook buiten je eigen familie en vriendenkring zijn er mensen die er alles aan willen doen om jou weer beter te maken. Daar kon ik er één van zijn. Ik denk dan wel eens aan de tekst: You’ll never walk alone. Dat vond ik wel toepasselijk. Je staat er niet alleen voor, we doen het samen. Stel dat ikzelf of mijn familie of vrienden het ooit nodig hebben dan vind ik het een geruststellende gedachte dat er via Matchis een mogelijkheid is.” 

De stamceldonatie 

Bij aankomst wordt Marieke naar haar eigen kamer gebracht, waar het hele proces nog een keer met haar wordt doorgenomen. “Het personeel was heel vriendelijk en ik voelde echt de waardering voor wat ik aan het doen was”, herinnert Marieke zich. “Er werd ook veel humor gebruikt, wat ik persoonlijk heel prettig vond. Dat maakte dat de sfeer heel ontspannen was. Het duurde ook niet lang voordat ik naar de operatiekamer werd gebracht. Ik kan me nog herinneren dat ik verbaasd was hoeveel mensen er waren. Het voelde zeker op dat moment wel heel belangrijk wat ik ging doen.” 

De afname van stamcellen uit het beenmerg wordt onder narcose gedaan, zodat de donor hier niets van voelt. Marieke: “Ik wist dat ik me na de donatie slecht kon voelen, maar toen ik weer wakker werd viel het me eigenlijk heel erg mee. Ik was vooral ontzettend moe. Bij afname via het beenmerg komt er ook bloed mee, dus de arts had me er al op voorbereid dat ik last kon hebben van bloedarmoede. Ik had toen gelukkig geen last van pijn, al kwam dat wel wat meer toen ik later op de dag naar huis mocht. Vooral het lang in de auto zitten en traplopen ging de eerste dagen moeizaam. Dan voelde ik wat pijnlijke steken in mijn onderrug. Maar dat weegt zeker niet op tegen wat de patiënt allemaal doormaakt.” 

Na de donatiedag doet Marieke het (voor haar doen) dan ook rustig aan. “Terugkijkend was de donatie voor mij een opname van één dag met een kort herstel. Uiteindelijk heb ik misschien twee dagen nodig gehad om bij te komen en na een week ben ik weer gaan werken. Mijn werkgever kreeg de dagen dat ik afwezig was vergoed vanuit het UWV, dus dat was ook goed geregeld. Ik heb nog wel iets langer nodig gehad om mijn uithoudingsvermogen weer op te bouwen omdat mijn Hb nog aan de lage kant was. Gelukkig kreeg ik daarvoor ook ijzertabletten en voor mij werkte het heel goed om te gaan zwemmen. Daardoor was ik al snel weer de oude.” 

Live life to the fullest 

Inmiddels is het meer dan twee jaar geleden dat Marieke haar stamcellen gedoneerd heeft, maar ze denkt er nog regelmatig aan terug. “Op die momenten voel ik me dankbaar. Zo’n anderhalf jaar na mijn donatie heb ik te horen gekregen dat het goed gaat met de patiënt. In mijn ogen is het een wonder dat dit mogelijk is. Dat je met zo’n relatief kleine inspanning iemand anders een kans op leven kunt geven. Mijn levensmotto is live life to the fullest en ik gun het iedereen om alles uit het leven te halen en te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Ik ben dankbaar dat ik iemand die kans heb kunnen geven.”