Hoe voelt het om een leven te redden? Marly kan het weten. Zij doneerde haar stamcellen voor een patiënt ergens op de wereld. Een ervaring die zij voor altijd met zich mee zal dragen en die ze het liefst met zoveel mogelijk mensen deelt.  

Marly: “Toen ik werd gebeld door Matchis was ik helemaal in shock. Ik was me er zeker van bewust dat ik geregistreerd stond, maar ik had gewoon echt niet verwacht dat ik ooit opgeroepen zou worden. Toen ze me vertelden dat ik mogelijk een match was voor iemand, was ik ook best emotioneel. Enerzijds uit blijdschap, ik voelde me vereerd en was zo blij dat ik echt iets voor iemand kon betekenen. Anderzijds is het ook heel erg schrikken dat iemand het nodig heeft en misschien wel van mij afhankelijk is. 

Ik heb toen met de medewerker een moment gepland om even rustig te bellen om alles door te spreken en daarna kreeg ik buisjes thuisgestuurd om wat bloed te laten prikken. Ik wist dat er nog meer mogelijke matches waren en ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik het niet zou worden. Maar ik bleek de beste match te zijn! Wat ik heel prettig vond is dat ze continu vroegen of ik me er nog steeds goed bij voelde en of ik hier echt mee door wilde gaan. Uiteraard was mijn antwoord volmondig: ja!  

Voordat ik echt zou mogen doneren werd er nog een afspraak ingepland voor een medische keuring door Matchis. Dat vond ik zelf ook fijn, een soort APK-check of je helemaal gezond bent. Er werd uitgebreid de tijd genomen om alles uit te leggen en we zijn die dag ook alvast in het ziekenhuis geweest op de afdeling waar de afname plaats zou vinden. Het voelde echt een beetje alsof ik een VIP-behandeling kreeg. Iedereen was zo aardig en behulpzaam. De resultaten van de medische check waren gelukkig allemaal goed, dus voor de donatie stonden alle lichten op groen. 

Vier dagen voor de donatie begon ik met de groeifactor. Ik heb geen angst voor naalden dus ik dacht: ‘dat doe ik wel even’, maar de eerste keer vond ik toch best spannend. De eerste dag merkte ik eigenlijk nog niks van de groeifactor. De tweede dag, dit was een vrijdag, voelde ik me wel vermoeid op mijn werk. Die avond begon ik ook last te krijgen van hoofdpijn en wat botpijn. Dat laatste vond ik qua pijn een beetje vergelijkbaar met een hevige ongesteldheid. In het weekend bleven deze klachten en heb ik het rustig aan gedaan. Deze klachten horen erbij en gelukkig was het met paracetamol goed te doen.   

Op zondag sliep ik samen met mijn vriend, op kosten van Matchis, een nachtje in een hotel in Nijmegen zodat we alvast in de buurt van het ziekenhuis waren. We zijn die avond lekker uit eten geweest en de sfeer was eigenlijk heel ontspannen. Bij het kopje thee naderhand op het terras, drong het ineens tot me door: morgen gaat het echt gebeuren. Uit het niets kwamen toen toch de zenuwen. Ik heb die nacht onrustig geslapen. Natuurlijk wist ik waar ik mee bezig was, maar opeens voelde het heel echt en besefte ik me hoe belangrijk het was wat ik ging doen.

De volgende ochtend hebben we in het hotel ontbeten en daar kwam ik een ander meisje tegen dat ook die dag haar stamcellen ging doneren. In het ziekenhuis zaten we ook samen op de kamer en dat was heel gezellig. De afname zelf vond ik heel erg meevallen. Het deed zeker geen pijn. Alleen het moment dat het naaldje van het infuus erin gaat voel je even, maar dat is binnen een paar seconden gedaan. Daarna voel je er eigenlijk niets van. De stamcellen worden door een apparaat uit het bloed gefilterd en je krijgt je bloed gewoon weer terug.  

Mijn vriend was mijn rechterhand tijdens de afname. Hij zorgde voor dekentjes en heeft wat foto’s gemaakt. De tijd vloog voorbij. Blijkbaar zaten er heel veel stamcellen in mijn bloed, waardoor ik al heel snel klaar was. Na afloop van de donatie kreeg ik nog een heel mooi beeldje mee als aandenken aan de donatie. Op dat moment voelde ik de ontlading. Superfijn dat ik dit heb kunnen doen. 

Toen we in de auto terug naar huis zaten, zag ik (heel toevallig) een advertentie voorbij komen van Matchis. Er werd een oproep gedaan aan mensen die in oktober een hardloopwedstrijd gepland hadden staan, om dit te koppelen aan een sponsoractie voor Matchis. Ik las dit direct voor aan mijn vriend want hij had zich een tijdje terug ingeschreven voor de halve marathon. We hebben toen meteen een actie voor hem aangemaakt. Dat voelde voor hem heel goed omdat hij nu ook het gevoel had dat hij echt iets kon betekenen. Alsof het zo moest zijn! 

De dag na de donatie heb ik lekker een beetje op de bank gelegen. Ik was een beetje vermoeid maar had verder gelukkig nergens last van. Ik ben zowel door het ziekenhuis als door Matchis gebeld met de vraag hoe het met me ging. Ook kreeg ik te horen dat ik mijn stamcellen voor een man tussen de 65 en 75 jaar oud had gedoneerd. Dat vond ik wel heel bijzonder om te horen, dan krijg je er toch meer een beeld bij. Het beïnvloedt natuurlijk niet alleen de patiënt zelf maar ook zijn familie. Misschien heeft hij wel kinderen en kleinkinderen die nu hun vader en opa nu hopelijk nog langer bij zich kunnen hebben.  

Op woensdag ben ik weer naar mijn werk gegaan. Ik werk als docent Spaans op een middelbare school en ik heb mijn leerlingen al vanaf het begin betrokken bij het proces. Het is leuk om te zien hoe nieuwsgierig en betrokken ze allemaal zijn bij dit onderwerp (dat zijn ze echt niet altijd 😉). Mijn collega docenten biologie en maatschappijleer gaan binnenkort ook gebruik maken van het lespakket over stamceldonatie en dan zal ik in hun les mijn verhaal komen vertellen.  

Ik ben oprecht dankbaar dat ik mijn stamcellen voor een ander heb kunnen doneren en dat ik me nu nog meer kan inzetten door mijn ervaring met zoveel mogelijk mensen te delen. Inmiddels heeft mijn vriend de halve marathon gelopen in een Matchis-shirt en daarmee heeft hij bijna 500 euro opgehaald voor Matchis! Met mij gaat het verder ook hartstikke goed. Ik kijk met een heel goed gevoel terug op de donatie. Deze bijzondere ervaring zal ik voor altijd met me meedragen!”