Als haar zwangerschapsverlof erop zit en Melissa weer aan het werk gaat, merkt ze dat ze erg vermoeid is. In eerste instantie wijt ze dit aan de korte nachten en de omschakeling om weer te gaan werken. Maar de vermoeidheid blijkt een andere oorzaak te hebben: Melissa heeft Acute Lymfatische Leukemie (ALL).  

 “Vier maanden eerder was ik bevallen van ons zoontje en ik was eigenlijk net weer aan het werk gegaan. Je kunt je voorstellen dat het nieuws als een bom insloeg”, vertelt Melissa. Al snel wordt duidelijk dat de chemokuren en bestralingen niet voldoende zijn en dat er een stamceldonor moet komen. Er is op dat moment echter nog geen match gevonden. “Toen ik dat hoorde stond mijn hart even stil”, zegt Melissa geëmotioneerd. “Wat als er voor mij geen donor zou zijn? Ineens werd ik overvallen door een verschrikkelijke gedachte: wat als ik mijn zoontje niet eens 1 jaar zou zien worden?” 

Succes
De familie en vrienden van Melissa richten een waar ‘stamceldonorteam’ op en doen er alles aan om zo veel mogelijk nieuwe donoren te werven. Melissa: “Ze wilden graag iets doen. Het liefst zouden ze zóveel donoren werven dat er voor iedereen die het ooit nodig heeft een match klaar zou liggen. Je hebt als patiënt al zoveel zorgen. De angst of er wel of geen donor is, daar zou je je op dat moment helemaal niet mee bezig moeten hoeven houden!”  

De werving blijkt succesvol. “Gelukkig was er een match met een donor en heeft de stamceltransplantatie geholpen”, vertelt Melissa dankbaar. “Dankzij mijn donor heb ik heb mijn zoontje 1 jaar zien worden, kan hem naar school brengen, koekjes met hem bakken, hem leren fietsen. Iedereen zegt altijd dat je als stamceldonor een leven redt, maar het is nog zoveel meer. Mijn donor veranderde niet alleen míjn leven, maar ook dat van mijn gezin. Dankzij mijn donor ben ik nog onderdeel van hun leven en heeft mijn zoontje op Moederdag nog een moeder!”