De 28-jarige Kim staat al 9 jaar geregistreerd als stamceldonor als ze plotseling een telefoontje van Matchis krijgt: ze is mogelijk een match met een patiënt ergens ter wereld! Onlangs heeft Kim voor deze patiënt stamcellen gedoneerd. In haar omgeving merkt ze dat er nog veel onduidelijk is over stamceldonatie. Daarom heeft ze haar ervaringen op papier gezet en legt ze uit wat je kunt verwachten als je een match bent. 

“Na 9 jaar ingeschreven te hebben gestaan als stamceldonor bij Matchis werd ik door middel van een telefoontje benaderd. Ze vertelden me dat ik mogelijk een match was voor een patiënt ergens op de wereld! Na aangegeven te hebben dat ik er nog steeds voor open stond, moest ik bloed prikken. Dat was gelukkig helemaal goed. Er volgden onderzoeken in het ziekenhuis waarbij k zelf lichamelijk werd onderzocht. Er werd opnieuw bloed geprikt, een longfoto en een hartfilmpje gemaakt. Alle uitslagen van deze onderzoeken waren goed en de stamceldonatie kon doorgaan. Voor de donatie bestaat er een keuze tussen een beenmergpunctie of een afname van stamcellen via het bloed. Dit laatste was het meest passend voor de patiënt waarvoor ik zou gaan doneren. Vier dagen voor de donatie moest ik twee keer per dag een groeifactor inspuiten. Door deze groeifactor komen mijn stamcellen terecht in mijn bloedbaan, iets wat nodig is voor de donatie omdat de stamcellen uit het bloed gefilterd worden. Ik heb dit bij mezelf gedaan, echter kan je hierbij ondersteuning krijgen als je dit zelf niet ziet zitten.  

Op de dag voor de donatie moest ik me om 8.00 uur melden. De dag ervoor kon ik samen met iemand die ik mee wilde nemen in een hotel slapen en ook alle reiskosten werden vergoed. De donatie zelf duurde ongeveer 4 uur. In deze 4 uur werden de stamcellen in mijn bloed geoogst. Hiervoor werd een slangetje in mijn aderen geplaatst, dat het bloed naar een aferesemachine pompt. In deze machine worden stamcellen gescheiden van het bloed, het bloed werd vervolgens weer aan mij teruggegeven via mijn andere arm. Ik ben erg moeilijk te prikken maar door middel van echoapparatuur konden ze twee goede aderen vinden! Je weet niet voor wie je doneert, maar toch krijg je beperkte informatie zoals leeftijd en geslacht van de patiënt. Binnen 71 uur werden mijn stamcellen vnaar de desbetreffende patiënt gebracht. Na een half jaar mag je als donor vragen hoe de behandeling bij de patiënt verlopen is. 

De kans op een match is bijna nihil en er zijn dus nog steeds veel te weinig donoren! Zelf ben ik alleen wat moe geweest na de donatie, maar verder heb ik me goed gevoeld. Het voelt heel bijzonder om de kans op een geslaagde behandeling voor een zieke patiënt te kunnen vergroten!” 

Wil je meer informatie over stamceldonatie? Ga dan naar de pagina Hoe werkt stamceldonatie.