Vandaag delen we het tweede deel van het tweeluik 'Moeder en zoon', waarin de 20-jarige Poen ons meeneemt naar het bijzondere moment dat hij werd opgeroepen als match. 

Poen: “Ik was net 17 toen bij mijn moeder leukemie werd ontdekt. Ik weet nog dat ik thuiskwam uit mijn werk en dat de beste vriendin van mijn moeder kwam vertellen dat mijn moeder in het ziekenhuis lag. De uitslagen van haar bloedonderzoeken waren niet goed.   

Natuurlijk is dat schrikken, je beseft je dat het heel ernstig is, maar ik heb vanaf het begin wel het gevoel gehad dat het goed zou komen. Mijn moeder was zelf ook positief en optimistisch. We zijn van nature vrij nuchter en ik heb geprobeerd om de situatie toch ook ‘luchtig’ te houden en ervoor te zorgen dat we samen konden blijven lachen. 

De match 

Er volgden verschillende behandelingen in het ziekenhuis en in de loop van het proces werd er door de artsen gesproken over een stamceltransplantatie. Ze zijn eerst gaan zoeken binnen de familie, maar helaas waren de broers en zus van mijn moeder geen match. Dat was een tegenvaller. Gelukkig werd er al vrij snel duidelijk dat er in de wereldwijde databank wél een match was gevonden. Dat zorgde voor veel blijdschap, wetend dat er mensen op de wereld zijn die dat voor een ander over hebben. 

Ik had voor die tijd nog nooit van stamceldonatie gehoord en besloot direct dat ik mij, zodra ik 18 jaar werd, zou aanmelden als stamceldonor. En zo geschiedde. Mijn 18e verjaardag vierden we in het ziekenhuis, vlak voordat mijn moeder de stamcellen van de donor zou krijgen. Het was een spannende en zware tijd, maar tegelijkertijd bijzonder om dat met elkaar mee te maken. 

Bijzonder telefoontje 

De stamcellen van de donor deden het goed en langzaamaan pakten we ons ‘oude leven’ weer op. Tot ik plotseling een heel bijzonder telefoontje kreeg: Ergens op de wereld was er een patiënt voor wie ik mogelijk de perfecte match was! Op dat moment voelde ik vooral dankbaarheid. Dankbaar dat ik de kans kreeg om iets terug te doen. Dat wat iemand anders mijn moeder zo’n 2,5 jaar geleden gegund had, kon ik nu ook een ander geven.  

Doordat ik de ‘andere kant’ van het proces van dichtbij heb meegemaakt, kon ik mij maar al te goed inbeelden hoe belangrijk de dag van de donatie was. Je weet hoe de familie van de patiënt vol spanning zit te wachten of alles goed gaat met de donor en de stamcellen. Vanaf het moment dat ik werd opgeroepen wilde ik eigenlijk vooral zo snel mogelijk de angst en onzekerheid bij de patiënt wegnemen.  

Zakje roze cellen 

Voor het doneren zelf voelde ik weinig spanning, ik was vooral heel blij dat het ging gebeuren. Ik ben ook bloeddonor dus daardoor was ik al wel gewend aan naalden. Op de dag van de donatie ben ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gekomen. Uiteraard was dit niet alleen voor mij, maar ook voor haar een bijzonder moment. De donatie verliep heel voorspoedig. Je voelt het alleen even als je geprikt wordt, maar daarna is het gewoon een kwestie van wachten. Het was eigenlijk heel relaxed, ik heb rustig een serietje gekeken en voor ik het wist was ik al klaar.  

De dag erna voelde ik me nog wel licht vermoeid, maar verder had ik nergens last van. Ik zat middenin mijn afstudeerstage bij de Marechaussee en ben die dag ook gewoon weer aan de slag gegaan. Als ik terugkijk op de donatie vond ik het vooral een hele prettige ervaring. Ik kon precies voor mij zien wat er na mijn donatie met dat zakje roze cellen zou gaan gebeuren. Hoe deze bij de patiënt toegediend zouden worden en hoe die persoon vanaf dat moment een nieuwe kans op een toekomst zou hebben. Dat heb ik bij mijn eigen moeder zien gebeuren.  

Angst voor naalden 

Zelf heb ik mijn ervaring niet heel actief gedeeld, ik ben niet zo van het delen op social media, maar mijn moeder heeft wel heel veel mooie reacties ontvangen uit haar omgeving en er zijn ook al meerdere mensen die zich naar aanleiding van ons verhaal hebben geregistreerd. Mijn zusje is net 18 geworden dus zij heeft zich ook meteen aangemeld.  

Ik merk bij leeftijdsgenoten dat veel mensen toch wat huiverig zijn om zich aan te melden. Niet dat ze echt extreme prikangst hebben, maar als het niet echt hoeft, dan liever niet. Ik zal mensen nooit dwingen om zich aan te melden, maar ik vind het wel belangrijk dat mensen weten dat je met een kleine moeite echt een wereld van verschil kan maken voor een ander. In mijn geval heb ik maar een dagje last gehad van de donatie, en voor iemand anders kan dit het verschil betekenen tussen wel of geen toekomst.”