Merel is nog maar 16 jaar als ze een diagnose krijgt die haar leven in één klap op zijn kop zet: leukemie. Nu, vijf jaar later, spreken we een gezonde jonge vrouw die weer volop kan genieten van het leven. Een leven dat ze te danken heeft aan iemand die ze niet kent: een anonieme stamceldonor.

De nu 21-jarige Merel herinnert zich het moment van de diagnose nog goed: “Mijn wereld – en tegelijkertijd ook die van mijn familie en vrienden – stortte in. Voor ik het wist lag ik aan mijn eerste chemo. In mijn bloed zat 78% leukemie en dat zou door de chemo moeten zakken tot onder de 5%. Maar na twaalf dagen zat ik nog steeds op 34%. Dit was een enorme tegenslag. Voor het eerst in mijn leven hoorde ik het woord ‘stamceltransplantatie’ voorbij komen. Ik had toen nog geen idee wat me te wachten stond.”

Heel erg ziek
Een stamceltransplantatie wordt vaak gezien als een ‘laatste redmiddel’. De artsen van Merel willen eerst nog een tweede chemokuur starten. “Ik werd heel erg ziek”, vertelt Merel. “Er zijn dagen geweest waarin ik niks heb gezegd en alleen maar kon knikken. Ondertussen was ik al veel verloren: mijn haar, een paar vrienden en het leven in de échte wereld. Het voelde echt alsof ik mijn leven kwijt was en dat leven kon ik niet zomaar terugkrijgen. Omdat de chemo onvoldoende effect had, waren de gezonde stamcellen van een donor mijn enige kans op genezing.”

Je kunt lang niet van iedereen stamcellen ontvangen. De weefseltypering van de donor moet zo goed mogelijk passen bij die van de patiënt. In de stamceldonorbank wordt gezocht naar een geschikte match voor Merel. “Dit was enorm spannend”, blikt ze terug. “Ik heb vaak, als ik ’s nachts wakker lag, gedacht aan hoe ik mijn leven daarna weer op zou pakken. Ik wilde zo graag op vakantie. En ik zou een puppy krijgen! Het kon toch niet waar zijn dat het hier zou eindigen omdat er geen match voor mij was? Ik kon niet verder leven zonder donor.”

Hoop
Gelukkig krijgt Merel goed nieuws: Er is een match gevonden in de stamceldonorbank! “Wat waren wij blij", vertelt Merel. Maar het zwaarste proces moest nog beginnen. “Mijn beenmerg werd eerst ‘kapot’ gemaakt een daarna kreeg ik via een infuus de nieuwe stamcellen van mijn donor. Het was zwaar, héél zwaar. Maar de stamcellen van de donor deden het zo goed in mijn lichaam, ik voelde dat wij samen de perfecte match waren!”

Merel herstelt snel en vier weken na de stamceltransplantatie mag ze al naar huis. “Toen stond ik ineens buiten, écht buiten! Ik was klaar met de behandelingen. Ik kon mijn leven weer gaan oppakken! Hiervoor ben ik mijn stamceldonor enorm dankbaar. Dat valt bijna niet in woorden uit te drukken. Wat heb ik een geluk gehad dat deze persoon zich ooit heeft geregistreerd als stamceldonor. En ja mijn wensen zijn uitgekomen, ik kreeg een puppy en heb een onvergetelijke vakantie gehad. Inmiddels zijn we bijna vijf jaar verder en geniet ik van alle dingen waar andere mensen van mijn leeftijd ook van genieten. Ik LEEF!”

Lees hier de andere Stamcelverhalen.