Op basis van het ziektebeeld en het type patiënt, wordt bepaald welke wijze van donatie het beste is voor de patiënt. Tussen de twee soorten donatie (via beenmerg en via bloed) is er een verschil in eigenschappen van het uiteindelijke gedoneerde “product”. Door deze verschillende eigenschappen verschilt per donatiewijze het effect van het stamcelproduct in het lichaam van de patiënt. 

Verschillen

Bij donatie via bloed bevat het product veel stamcellen, waardoor het sneller aan kan slaan en de nieuwe stamcellen sneller voor nieuwe bloedcellen zorgen. Het product bevat ook veel witte bloedcellen die een anti-leukemie effect kunnen hebben. Een nadeel van deze witte bloedcellen is dat ze ook afstotingsziekte kunnen uitlokken. Dat betekent dat de stamcellen van de donor het lichaam van de patiënt kunnen gaan aanvallen. 

Bij donatie via beenmerg bevat het product minder stamcellen en minder witte bloedcellen maar weer andere hulpstoffen die ervoor zorgen dat het product bij sommige ziektebeelden betere resultaten geeft. Bij donatie via beenmerg komt vaak ook minder afstotingsziekte voor. Beenmergdonatie wordt op dit moment in Nederland voor specifieke ziektebeelden (bijvoorbeeld Aplastische Anemie) gebruikt. Ook is er een sterke voorkeur voor een beenmergproduct als de patiënt een kind is. 

Keuze

De behandelend arts van de patiënt kiest welke methode voor zijn of haar patiënt het beste is. Als donor kun je dan nog wel instemmen met de gekozen methode; stamceldonatie is immers altijd vrijwillig! Mocht de keuze niet overeenkomen met de voorkeur van de behandelend arts, dan betekent dit dat je niet de donor wordt voor deze bewuste patiënt.

Naast de voorkeur van de behandelend arts van de patiënt en van de donor zelf, heeft ook de donorarts een stem in de wijze van donatie. Als een donor niet geschikt is voor een bepaalde vorm van donatie, kan er in overleg gekozen worden voor de andere methode van donatie, ook als dit niet de voorkeur van de behandelend arts van de patiënt was.