Haar stamceldonatie is inmiddels alweer een tijdje geleden, maar Jaimie heeft er deze maand vaak aan moeten denken, nadat ze de oproep van Thijs Slegers voorbij zag komen. Haar verhaal is zo bijzonder, dat je jezelf gaat afvragen of toeval bestaat.... 

Jaimie: "Het is 2016 als we besluiten de carnavalsdrukte te ontvluchten en met het gezin een dagje naar Naturalis in Leiden te gaan. Mijn vader heeft  hier als interieurman ooit aan meegebouwd dus daar moésten we een keertje heen. We parkeerden de auto een stukje verderop en onderweg naar Naturalis liepen we langs het kantoor van Matchis in Leiden. Ik zei nog verbaasd: ‘Huh? Ik dacht dat er maar 1 Stamceldonorbank was?' Daarmee bedoelde ik Europdonor in Nijmegen, waar ik al ingeschreven sinds 1998 ingeschreven stond.

Eenmaal weer terug in de auto pakte ik mijn telefoon en zag dat ik een oproep had gemist. De voicemail was ingesproken. Nieuwsgierig luisterde ik ‘m af. Mijn verbazing was groot toen ik hoorde van wie het bericht was: Stichting Matchis! Of ik even terug wilde bellen. Ik zag dat mijn voicemail precies, op de minuut af, was ingesproken op het moment dat we eerder die dag langs het kantoor van Matchis liepen. Ik had namelijk een foto gemaakt van het Matchis-logo voor de deur en mijn telefoon weer terug in mijn rugzak gestopt. Omdat deze op stil stond had ik niks gehoord of gevoeld.

Jeetje, dacht ik. Ik stond al 18 jaar geregistreerd en dan krijg je zo’n belletje... Mijn voorgevoel zei me dat het wel zo móest zijn. Want dit toeval was er toch niet voor niks? En dat bleek ook zo, ik was namelijk de perfecte match voor iemand. Ik kreeg toen nogmaals de vraag of ook ik er klaar voor was. Wilde ik er mee doorgaan? In de wetenschap dat er ergens op de wereld iemand zó ziek was dat diens laatste kans op leven mijn stamcellen zijn, dan kun je maar 1 ding doen. Toch?

In de dagen voorafgaand aan de donatie startte ik met injecteren van een groeifactor zodat ik na een weekje voldoende stamcellen in mijn bloed had en deze afgenomen konden worden. Deze lifesavers gingen vliegensvlug naar de ontvanger. Ik zag het vertrekken in een koelbox, onderweg naar een iets oudere man. Dat was de enige informatie die ik had gekregen. Ik vertrok per taxi naar huis. Dankbaar en zo bewust van de rijkdom van gezondheid. Maar ook wat beurs, moe en grieperig. Ach.

Een jaar later kreeg ik te horen dat de ontvanger het zwaar had gehad, maar dat de transplantatie was aangeslagen. Dat doet me beseffen hoe bijzonder stamcellen zijn. Een van de weinige dingen die je redelijk eenvoudig kunt doneren bij leven. 

Onlangs zijn mijn beide ouders overleden aan kanker, voor hen was geen enkele behandeling mogelijk. Mijn stamceldonatie destijds staat hier los van, maar ik vind het wel een hele mooie gedachte dat mijn ouders in mij voortleven en dat een heel klein stukje van mijzelf voortleeft in iemand anders ergens ter wereld.”

Foto links: Jaimie met haar moeder, Foto rechts: Jaimie met haar vader