Stel je voor: Je bent begin twintig en je besluit je aan te melden als stamceldonor. Je rondt de registratie af en gaat weer door met je leven. Tot je dertig jaar later ineens een telefoontje krijgt van Matchis: Een ernstig zieke patiënt heeft stamcellen nodig en mogelijk ben jij de perfecte match! 

Het is een onwaarschijnlijk scenario, maar zeker niet onmogelijk. Het overkwam Marco in het laatste jaar dat hij geregistreerd kon staan als stamceldonor. “Op de valreep kreeg ik de kans om een leven te redden. Mijn eerste gedachte: Het is nu of nooit!” 

30 jaren 

Zodra Marco 18 jaar is, registreert hij zich als orgaandonor en als bloeddonor. Het is tijdens één van de bezoekjes aan de bloedbank dat hij een foldertje over stamceldonatie ziet liggen. Marco: “Toentertijd heette Matchis nog Europdonor. Na mijn aanmelding verdween het onderwerp al snel weer naar de achtergrond. Je bent natuurlijk niet ‘actief’ als stamceldonor totdat je een match bent, anders dan bij bloeddonatie waarbij je regelmatig doneert.” 

Er gaan maar liefst 30 jaren voorbij tot Marco het bewuste telefoontje van Matchis krijgt. “Het bericht dat ík mogelijk het leven van iemand kon redden kwam natuurlijk wel als een verrassing. In al die jaren dat ik geregistreerd stond ben ik één keer eerder gevraagd om bloed te laten prikken, maar toen bleek ik niet de beste match. Bij dit telefoontje voelde ik direct een sprankje hoop opkomen: Zou het nu dan echt...?” 

Nu wordt het spannend 

Het kan meerdere maanden duren voordat bekend is welke donor de beste match is. Maar Marco wordt al na een week teruggebeld: Hij is de perfecte match! Voor de patiënt zit er haast achter, dus er wordt direct een afspraak gemaakt voor een medische keuring en een voorlichtingsgesprek bij Matchis.  

“Vanaf dat moment werd het spannend”, vertelt Marco. “Niet voor mijzelf, maar ik dacht vooral aan de persoon die mijn stamcellen nodig had. Als er maar niets uit de keuring zou komen waardoor ik niet zou mogen doneren.” Gelukkig zijn alle uitslagen goed en kan de datum voor de donatie vastgelegd worden. 

Voor de patiënt gaat de voorkeur uit naar een stamceldonatie via het bloed. Marco: “In de tijd dat ik mij had ingeschreven, al die jaren geleden, was het alleen nog mogelijk om via het beenmerg te doneren. Tijdens de gesprekken met Matchis kwam ik erachter dat het ook via het bloed kan. In mijn leven heb al heel wat keren bloed gegeven, dus een naald in mijn arm, daar ben ik inmiddels wel bekend mee.” 

Gek gevoel 

Toch is stamceldonatie via bloed wel wat anders dan het doneren van bloed. “Voorafgaand aan de donatie moet je een medicijn toedienen om ervoor te zorgen dat de stamcellen in de bloedbaan komen”, legt Marco uit. “Ik dacht oh dat doe ik wel even, maar het voelde toch wel gek om ineens jezelf te prikken. Gelukkig deed het geen pijn en had ik ook weinig last van bijwerkingen.” 

Op de dag van de donatie wordt Marco al vroeg opgehaald door een taxi om naar het ziekenhuis in Leiden te gaan. Daar wordt hij gekoppeld aan een apparaat dat de stamcellen uit zijn bloed filtert. “Je krijgt in beide armen een naald”, vertelt Marco. “Eigenlijk voel je alleen het moment dat de naald erin gaat, maar van het doneren zelf voel je niets.” 

Een cadeautje 

Het duurt een aantal uren voordat er voldoende stamcellen uit het bloed gefilterd zijn. Marco vermaakt zich gelukkig prima: “Iedereen was ontzettend lief en ik werd echt vertroeteld in het ziekenhuis. Ik had ook het geluk dat mijn donatie in de periode van de Olympische Winterspelen viel. Ik ben enorm sportfan en het voelde echt als een cadeautje om heerlijk de hele dag naar de Spelen te kunnen kijken. Met als kers op de taart dat Nederland ook nog eens een gouden medaille won!” 

Na de donatie heeft Marco nog wat last van vermoeidheid, maar hij kijkt met een goed gevoel terug op de donatie. “Wat me verbaasde is dat ik tijdens het hele traject vanuit Matchis telkens de vraag kreeg of ik er nog steeds mee door wilde gaan”, vertelt Marco. “Meerdere keren legden ze uit dat we alleen door zouden gaan als ik daar echt helemaal achter stond. Dat vind ik heel netjes, maar persoonlijk dacht ik vooral: Dit is toch precies de reden dat ik mij heb opgegeven, natuurlijk wil ik door!” 

Grote impact 

Dat Marco geen contact heeft met de patiënt vindt hij wel jammer. “Ik ben heel benieuwd hoe het nu met die persoon gaat en ik hoop dat ik misschien ooit nog een brief mag ontvangen. Op de Donordankdag van Matchis kwam een oud-patiënt zijn verhaal vertellen aan ons als donoren. Dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt. In mijn hoofd heb ik mij nu voorgesteld dat hij de persoon is voor wie ik gedoneerd heb. Ik weet qua timing dat dat niet klopt, maar het is fijn om er echt een persoon en een gezicht bij te kunnen voorstellen.” 

Soms denkt Marco nog even terug aan zijn twintigjarige zelf en is hij maar wat blij dat hij de beslissing heeft genomen om zich te registreren als stamceldonor. “Heel bijzonder hoe die kleine beslissing al die jaren geleden zo'n grote impact kan hebben op het leven van een ander.” 

Zoals je aan het verhaal van Marco ziet, kun je ook vele jaren na je registratie nog opgeroepen worden als match. Het is daarom belangrijk dat de contactgegevens van onze donoren up to date blijven.
Twijfel je of jouw gegevens nog kloppen? Via ons Donorportaal kun je zelf je contactgegevens controleren en/of wijzigen!