Twee jaar achter elkaar werd het uitgesteld, maar dit jaar kwam de droom van Martine om samen met haar man de New York Marathon te lopen eindelijk uit. Een droom met een belangrijke betekenis: zoveel mogelijk geld ophalen voor Matchis. Het onderwerp stamceldonatie speelt namelijk al lange tijd een rol in het leven van Martine. 

Voor de start van haar indrukwekkende verhaal gaan we maar liefst twintig jaar terug in de tijd. Martine: “Ik was 23 toen ik erachter kwam dat ik lymfeklierkanker had. Als student was ik net begonnen aan mijn eerste stage fysiotherapie, ik had twee leuke bijbaantjes in de horeca en bij een voetbalvereniging en ik was actief lid van een studentenvereniging. Opeens moest er in dat leuke, drukke leven tijd gemaakt worden voor ziekenhuisbezoek, chemotherapie en bestraling.” 

Martine kijkt terug op een zware en verdrietige tijd. “Van de kanker zelf heb ik me nooit echt ziek gevoeld”, vertelt ze, “maar van de behandelingen wel. Dat was een hele rare gewaarwording; dat je je lichaam ziek moet maken om beter te worden van iets waar je eigenlijk geen last van had. Maar het ergst van alles vond ik het om het verdriet en de zorgen van mijn ouders te zien.” 

Tijdens haar ziekte komt Martine voor het eerst in aanraking met het onderwerp stamceldonatie. “Ondanks de chemotherapie en bestraling, kwam de kanker bij mij binnen twee jaar weer terug. Toen werd besloten om een stamceltransplantatie te doen”, legt Martine uit. “Uiteindelijk kon ik gelukkig mijn eigen stamcellen krijgen, maar op mijn afdeling lagen ook mensen die afhankelijk waren van de stamcellen van een donor. Zo hoorde ik voor het eerst over het verschil tussen stamcellen van jezelf en die van een stamceldonor.” 
(tekst gaat verder onder de foto's)

Een zeer zware behandeling volgt, met een lange weg tot herstel. Maar dat herstel kwam er wel! Haar ervaring neemt Martine mee in haar huidige werk. “Ik ben in 2018 bij WMDA (de overkoepelende organisatie voor stamceldonorregisters wereldwijd) begonnen”, vertelt ze. “Ik zag toevallig een vacature voorbijkomen en het leek me meteen de perfecte baan. Als 'ervaringsdeskundige' wist ik immers al veel over stamceltransplantatie en daarnaast had ik voldoende relevante werkervaring.” 

Die keuze blijkt voor Martine een schot in de roos: “Ik vind mijn werk fantastisch; het motiveert ontzettend om te weten dat ik een kleine schakel ben die bijdraagt aan de kans op genezing voor patiënten die een stamceltransplantatie nodig hebben. Doordat ik zelf het geluk gehad heb om te genezen, voel ik altijd de verantwoordelijkheid om daarvoor iets goed terug te doen, om van betekenis te zijn. Een leven waar zoveel in geïnvesteerd is aan goede zorg en kosten moet ertoe doen! Mijn werk geeft mij daartoe de mogelijkheid.” 

Maar toch voelt Martine de behoefte om méér te doen. Via haar werk is ze ook met Matchis in aanraking gekomen en dat bracht haar op een idee: “Vijf jaar geleden heb ik de marathon van New York voor Kika gelopen”, begint Martine. “Dat was nog voordat ik bij WMDA werkte. Ik wilde toen vieren dat ik 15 jaar genezen was en tegelijkertijd iets terugdoen. Mijn man, Maarten, rende niet mee, maar stond wel te juichen langs de kant. Hij vond het zo'n bijzondere ervaring dat hij aangaf misschien ook wel een keer te willen rennen. Toen ik drie jaar geleden zag dat je via Matchis ook de marathon in New York kon lopen, leek dat een mooie nieuwe aanleiding om ons allebei op te geven.” 

Maar helaas wordt het avontuur tot twee keer toe uitgesteld. Begin deze maand was het dan eindelijk zover! Martine: “Het was fantastisch! Te meer omdat we door de coronapandemie onze reis twee jaar hebben uitgesteld. Daardoor viel het nu wel mooi symbolisch samen met mijn 'transplantatie jubileum' en met ons tienjarig huwelijk, waardoor we er echt een feest van gemaakt hebben. De marathon zelf was erg zwaar, vooral door het warme weer, want het was 23 graden en erg benauwd.” 
​​​​​​​(tekst gaat verder onder de foto's)

Toch hadden Martine en Maarten het nooit willen missen: “Het is echt een feest om door New York te rennen. Langs bijna de hele route staan mensen je aan te moedigen. Dat is echt hartverwarmend en het helpt enorm. Ook alle borden met grappige teksten, zoals: 'I trained 26 weeks to hold up this sign for you' bieden afleiding en houden je op de been. Wat mij het meeste geholpen heeft om de eindstreep te halen, zijn alle donaties voor Matchis die voor ons team gedaan zijn. Ik had een 'marathon mantra' van alle donateurs gemaakt en iedere keer als het zwaar was, benoemde ik dan in mijn hoofd alle namen van de donateurs.” 

In totaal hebben Martine en Maarten maar liefst 4.500 euro opgehaald voor Matchis! Martine: “Al met al is het een fantastische ervaring geweest. Ik ben super trots op Maarten dat hij de marathon heeft gerend. Uiteindelijk net niet binnen zijn streeftijd van 5 uur, maar 5 uur en 5 minuten vind ik ook een topprestatie. Zelf heb ik mijn doel gehaald: zonder blessures over de finish. Tijd vond ik niet zo belangrijk, maar voor iedereen die het graag wil weten: ik deed er uiteindelijk 5 uur en 58 minuten over. Ruimte voor verbetering, dus wie weet probeer ik het over vijf jaar weer! 😊”