30 september is Nationale Broer en Zus Dag en voor sommige broers en zussen is deze dag extra bijzonder. Zo ook voor de zussen Maartje en Dieke. "We zijn niet alleen zussen maar delen ook hetzelfde bloed!"

Maartje: "In februari 2016, toen ik 17 jaar oud was kreeg ik de diagnose acute leukemie. Dit was een grote klap voor mijn ouders, broers, zusje en mijzelf. Vijf maanden lag ik in het ziekenhuis en kreeg ik chemo. In de zomer mocht ik eindelijk naar huis want alles zag er goed uit. Ik ging weer naar school en deed eindexamen. Maar net voor ik aan mijn nieuwe opleiding wilde beginnen kregen we opnieuw slecht nieuws.

De leukemie was weer terug. Ik kon dit niet geloven. Ik was wel een beetje moe, maar ik voelde me niet ziek. De dokter vertelde toen dat ik een stamceltransplantatie ging krijgen. Dat betekent dat mijn zieke stamcellen vervangen gingen worden door nieuwe, gezonde stamcellen van een donor.

De dip
Ik kreeg eerst een chemokuur om alle leukemiecellen in mijn lichaam kapot te maken. Door de chemo stopte mijn beenmerg met het aanmaken van bloed. Deze periode noemen ze de ‘dip’. Je bent dan veel vatbaarder voor infecties en je krijgt regelmatig een bloedtransfusie om de rode bloedcellen en de bloedplaatjes aan te vullen. Ik voelde me door deze chemo heel ziek. Ik was misselijk, moe en had hele erge hoofdpijn. Ik wilde alleen maar in bed blijven liggen, zo ziek voelde ik me.

Ondertussen waren de dokters druk bezig om te onderzoeken of een van mijn broers of zus mijn stamceldonor kon zijn. Ze hebben allemaal bloed af laten nemen zodat er onderzocht kon worden of we dezelfde HLA-typering hadden, dat was belangrijk voor een match. Het was natuurlijk heel spannend of een van mijn broers en zus mijn match kon zijn. Omdat ik toen heel ziek was, was ik daar niet veel mee bezig. Ik liet het allemaal over mij heen komen.

Verjaardagscadeau
Toen ik in het ziekenhuis lag was ik ook jarig. Mijn hele gezin kwam naar het ziekenhuis om mijn verjaardag te vieren en ze brachten het mooiste verjaardagscadeau ooit mee. De dag van te voren hadden ze namelijk te horen gekregen dat Dieke mijn match is. Later bleek het ook nog eens een 100% match te zijn! Het was heel speciaal dat ze dit goede nieuws op mijn verjaardag konden vertellen.

Terwijl ik langzaam uit dip was gekomen kwamen de voorbereidingen voor de stamceltransplantatie in volle gang. Twee maanden later was het zover. Dieke werd opgenomen in het kinderziekenhuis in Utrecht en ik in Nijmegen. Bij mijn zusje hebben ze haar stamcellen geoogst via het beenmerg. Dit was toch wel heftiger dan Dieke had verwacht. Ze moest er echt even van bijkomen.
De volgende dag kreeg ik dan eindelijk de stamcellen van mijn zusje die me beter zouden maken. Ik vond het heel mooi dat ik dit bijzondere moment met mijn hele gezin kon delen. Het was extra fijn dat Dieke hier ook bij kon zijn. Het inlopen van de cellen duurde wel langer dan we hadden gedacht. We zaten uren met z’n allen te wachten tot de allerlaatste cel ook ingelopen was. Doordat je zo ziek bent krijg je niet veel mee van de hele procedure rondom de stamceltransplantatie. Omdat de donor bij ons in de familie is, kreeg ik door hun verhalen ook veel mee van de andere kant.

Bijzondere band
Na de stamceltransplantatie brak er een spannende periode aan. Mijn nieuwe stamcellen moesten hun plek naar het beenmerg vinden om bloed aan te gaan maken. Dit duurde ongeveer twee weken. Toen ik uit de laatste dip was mocht ik eindelijk naar huis. Een periode van opbouw en herstel brak aan. Ik ben toen samen met Dieke een sponsortocht gaan fietsen voor een goed doel. Het was super fijn om dit samen te kunnen doen.

Dieke en ik hebben een hele bijzondere band. We zijn niet alleen zussen maar delen ook hetzelfde bloed. Speciaal daarvoor hebben we een kettinkje laten maken. Het kettinkje heeft het bloemetje van de ‘geranium sanguineum’ (Bloedooievaarsbek). Nu het goed met mij gaat herinnert dit kettinkje aan alles wat ik heb meegemaakt en de bijzondere band die ik daardoor met mijn zusje heb gekregen."