“I don't know you, but I love you”, leest Roos voor uit de anonieme brief die ze van de ontvanger van haar stamcellen heeft gekregen. “Heel bijzonder dat ik dit voor iemand heb kunnen doen en om te lezen dat mijn stamcellen goed zijn aangeslagen!” 

Het begon met een gesprekje tussen Roos en een vriendin. Roos: “Ik vertelde dat ik me had aangemeld als bloeddonor en toen zei mijn vriendin: waarom word je ook niet stamceldonor? Zij had zich namelijk net aangemeld bij Matchis. Hier hoefde ik niet lang over na te denken, ik vind het belangrijk om iets voor een ander te doen. Zo heb ik mij op mijn 18e ook meteen aangemeld als orgaandonor. Stamceldonor worden paste er nog mooi bij in dit rijtje.” 

Roos weet dat de kans op een match erg klein is. Haar verbazing is dan ook groot als ze nog maar een aantal maanden later te horen krijgt dat ze mogelijk een match is. “Het voelde ergens wel heel cool, als een eer dat ik dit kon doen voor iemand. Mijn eerste reactie was dat ik er zeker mee door wilde gaan. Toen kreeg ik te horen dat de voorkeur uitging naar donatie via het beenmerg. Ik dacht wel even: shit, dat vind ik spannend. Maar het veranderde niks aan mijn keuze om door te gaan.” 

"Ik ben van nature niet echt een daredevil, maar als ik iets eng vind kan ik wel heel rationeel tegen mezelf zeggen: ja ik vind het eng, maar ik doe het toch."

Roos

Gesprek met de arts 

Roos wordt uitgenodigd voor een medische keuring bij Matchis. “Ik had mijn moeder meegenomen”, vertelt Roos. “Met zijn tweeën kun je toch meer vragen bedenken dan alleen. Ik vond het heel fijn om alvast met de arts te spreken die later ook mijn stamcellen zou gaan afnemen. Dat je gewoon een één op één moment met de arts hebt waarin je alles kan vragen. Er werd uitgebreid de tijd voor mij genomen en er werd meerdere keren gevraagd of alles duidelijk was en of ik er nog steeds voor open stond.” 

Al snel krijgt Roos bericht dat er geen medische bezwaren zijn gevonden tijdens de keuring. De donatie kan dus doorgaan! Roos: “Omdat je op de donatiedag al vroeg in het ziekenhuis moet zijn, mocht ik samen met mijn moeder een nachtje in een hotel slapen. We hebben er gezellig een dagje Leiden van gemaakt zodat ik wat afleiding had, want ik vond het allemaal best spannend. Ik ben van nature niet echt een daredevil, maar als ik iets eng vind kan ik wel heel rationeel tegen mezelf zeggen: ja ik vind het eng, maar ik doe het toch. Daarom denken mensen vaak dat ik nergens bang voor ben haha.” 

Ondanks de spanning slaapt Roos gelukkig goed. “Ik heb een gave dat ik altijd en overal kan slapen”, lacht ze. “Zo ook de nacht voor de donatie. De volgende ochtend mocht ik niks eten vanwege de narcose. Dat was niet erg want ik had anders toch geen hap door mijn keel gekregen van de zenuwen. De ontvangst in het ziekenhuis was heel fijn! Ik werd direct naar een privékamertje begeleid. ‘Make yourself at home’, zeiden ze. Er werden een paar testjes gedaan en verder mocht ik even relaxen.” 

Cocktail in je hand 

En dan is het ineens zover. Roos wordt in haar bed naar de operatiekamer gereden, waar de stamcelafname plaats zal vinden. “Het voelde wel gek om als patiënt door het ziekenhuis heengereden te worden terwijl je je helemaal niet ziek voelt. Ik kan me ook herinneren dat ik het koud vond op de OK en dat er best veel mensen waren. Iedereen ging zich voorstellen, wat ik grappig vond. Ook was het fijn om de arts weer te zien waar ik bij Matchis al uitgebreid mee gesproken had.” 

Het is voor Roos de eerste keer dat ze onder narcose gaat. “Een van mijn beste vriendinnen is arts” vertelt ze, “en die had me de tip gegeven om een zo idyllisch mogelijk beeld in te denken voordat je in slaap wordt gebracht. Dat had ik ook geoefend van tevoren: Je ligt op het strand, met een cocktail in je hand, voel de zon op je huid... Voor ik het wist was ik al weg. Van het wakker worden kan ik me weinig herinneren, alleen dat ik heel nodig moest plassen. En dat ik een ijsje kreeg. Vrij snel werd ik weer naar mijn eigen kamer gebracht waar mijn moeder op me zat te wachten.” 

Emotioneel nieuws 

Als Roos weer op haar eigen kamer ligt, komt de arts van Matchis langs om te vertellen dat de donatie goed is verlopen. Ook heeft ze nog iets te vertellen over de patiënt. Roos: “Ik kreeg een mooi beeldje als dank voor mijn donatie en kreeg te horen dat ik voor een meisje tussen de 10 en 15 jaar oud had gedoneerd. Hier was ik even stil van en het emotioneerde me enorm. Natuurlijk had ik het net zo lief voor een ouder iemand gedaan, maar het is wel extra bijzonder om voor zo'n jong meisje te doneren. 

Enige tijd later heb ik een brief gestuurd naar dat meisje. In de maanden die volgden kwam er geen brief terug en op een gegeven moment had ik ook niet meer de verwachting dat er nog een reactie zou komen. Geen probleem, dacht ik. Het staat iemand vrij om wel of niet iets te laten horen.” 

Ondertussen komt er een mooie kans op Roos’ pad en vertrekt ze voor een half jaar naar Australië om te studeren. De stamceldonatie verplaatst zich steeds meer naar de achtergrond en het leven gaat door. Totdat Roos in Australië ineens een gemiste oproep ziet van Matchis. Roos: “Ik belde nieuwsgierig terug en kreeg te horen dat er een brief van de patiënt voor mij was binnengekomen. Wat een verrassing! Dat vond ik echt super. Het was een mooie handgeschreven brief waarin ze vooral haar dankbaarheid naar mij uitte. Ik vond het emotioneel om te lezen. Ook als ik het nu weer lees krijg ik tranen in mijn ogen. Zo mooi dat ik dit heb mogen ontvangen!” 

Inmiddels is Roos weer terug in Nederland en zet ze zich graag in om Matchis en stamceldonatie bij haar leeftijdsgenoten onder de aandacht te brengen. “Ik heb een borrel georganiseerd op de roeivereniging en daar heb ik mijn eigen verhaal ook gedeeld”, vertelt Roos. “Je merkt wel echt dat mensen zich sneller aanmelden als ze mijn persoonlijke ervaring horen. In totaal hebben zo'n 50 mensen zich tijdens de borrel geregistreerd, daar ben ik heel trots op. Ik hoop dat mensen na het lezen van mijn verhaal ook willen overwegen om zich aan te melden als stamceldonor. Het is zo bijzonder om te doen!”