“Thijs, ik hou van je mijn vriend”, spreekt een emotionele Zlatan Ibrahimovic in februari 2023 tijdens de aangrijpende ESPN-uitzending ‘Bloedverwanten’. De woorden zijn gericht aan PSV-perschef Thijs Slegers, die enkele weken eerder naar buiten bracht dat hij niet lang meer te leven heeft. Ook de 23-jarige Joshua zit die avond te kijken. Hij wordt in het bijzonder geraakt door de videoboodschap van Ibrahimovic, evenals de dringende oproep van Thijs die tijdens deze uitzending centraal staat: Meld je aan als stamceldonor. 

Het is niet de eerste keer dat Joshua met het onderwerp stamceldonatie in aanraking komt. “Een aantal jaar geleden werd de broer van mijn oom ernstig ziek”, vertelt hij. “Mijn oom heeft toen stamcellen voor hem gedoneerd. Dat vond ik heel bijzonder, maar ik heb daar op dat moment zelf niets mee gedaan. Toen ik de uitzending voor Thijs Slegers zat te kijken dacht ik bij mezelf: ik ben gezond, je kan er een leven mee redden, waarom zou ik het niet doen? De oproep van Thijs was voor mij het laatste zetje om me aan te melden.”  

Een maand nadat Joshua in de databank van Matchis is opgenomen gaat plotseling de telefoon. “Zo, er wordt snel gehandeld!”, is zijn eerste reactie wanneer hij hoort dat het Matchis is. Joshua: “De medewerker vertelde mij dat ik mogelijk een match was voor iemand. Dat is natuurlijk wel heel bijzonder om te horen. Ik vond het ook fijn dat het al vrij snel na mijn aanmelding was. Ik had recent nog heel bewust de keuze gemaakt om stamceldonor te worden, dus het kwam qua fase in mijn leven ook goed uit. Dit was waarvoor ik me had aangemeld, ik had er al soort van rekening mee gehouden dat ik kon worden opgeroepen.” 

Beste match
Joshua wordt gevraagd om bloed te laten prikken zodat onderzocht kan worden of hij daadwerkelijk de beste match is. Niet veel later blijkt dat inderdaad zo te zijn. Wanneer ook de medische keuring geen bijzonderheden toont kan er een dag voor de donatie ingepland worden. 

Joshua: “Tijdens het proces werd er heel vaak gevraagd of ik er nog steeds achter stond. Aan de ene kant vond ik het heel goed en ik begrijp dat het belangrijk is om deze bevestiging van de donor te krijgen, maar omdat het zo vaak opnieuw gevraagd werd ging ik bijna aan mezelf twijfelen. Moet ik me hier eigenlijk meer zorgen om maken dan ik nu doe? Gelukkig stond ik er zelf volledig achter en dat heb ik ook aangegeven. Ik vond de informatievoorziening tijdens het proces heel duidelijk.” 

Bij stamceldonatie worden de stamcellen in de meeste gevallen uit het bloed gefilterd. Zo ook bij Joshua. Om ervoor te zorgen dat de stamcellen in de bloedbaan terecht komen, wordt er enkele dagen een medicijn toegediend door middel van prikjes. Joshua: “Het prikken ging me een stuk gemakkelijker af dan ik had verwacht. Ook qua klachten en bijwerkingen viel het heel erg mee. Ik was wel wat vermoeider, maar dat viel me eigenlijk pas op toen ik de dag ná de donatie ineens weer veel meer energie had. Toen merkte ik: oh ja, het deed toch wat met me.” 

De donatiedag
De stamceldonatie vindt plaats in het ziekenhuis. Joshua krijgt in beide armen een naald en via een zogeheten aferese-apparaat worden de stamcellen uit zijn bloed gefilterd. “Dat duurde wel lang”, blikt Joshua terug. “Volgens mij heb ik daar zo'n zes uur gelegen. Het proces was niet pijnlijk, maar ik merkte wel dat mijn arm het op een gegeven moment zat werd. Je hebt niet zoveel bewegingsvrijheid. Gelukkig word je goed verzorgd en ik heb gewoon lekker een beetje Netflix gekeken.” 

Joshua kijkt met een goed gevoel terug op zijn donatie. “Het hele proces viel me erg mee en ik kan de ongemakken die je ervaart wel goed relativeren. Je weet waar je het voor doet en ik denk dan op dat moment: hier kom ik ook wel overheen. Ik kan me voorstellen dat mensen het eng vinden, maar het is echt niet zo vervelend en ingewikkeld als ze vaak denken. De dag na de donatie kon ik gewoon alles weer en voelde ik me weer de oude.” 

Niet meer dan normaal
Vanuit zijn omgeving krijgt Joshua veel lof voor zijn donatie. “Het besef hoe belangrijk dit is, komt vooral doordat andere mensen je er regelmatig aan herinneren. Veel mensen zeiden tegen me: wat nobel en goed dat je dit doet, terwijl ik zelf dacht: het is niet meer dan normaal. Moreel gezien vind ik dat iedereen die in aanmerking komt en de mogelijkheid ertoe heeft, dit zou moeten doen. Ik ben heel dankbaar dat ik iemand op deze manier een kans op een toekomst heb kunnen geven.”