“Je hebt jouw stamcellen gedoneerd voor een schoolgaand jongetje”, vertelt de arts van Matchis via de telefoon. Het is de dag na de donatie en Ingrid zit thuis met haar kinderen aan de keukentafel. Één blik richting haar eigen zoontje en ze krijgt direct kippenvel. Wat bijzonder dat ze dit voor iemands kind heeft kunnen doen. Vrijwel meteen dwalen haar gedachten af naar de man die haar kortgeleden nog inspireerde om stamceldonor te worden: Thijs Slegers. Wat zou het mooi zijn als hij dit nog had meegekregen.  

De liefde voor PSV is Ingrid met de paplepel ingegoten. “Ik ben al mijn hele leven fan", vertelt ze. “Sinds kleins af aan ging ik samen met mijn ouders en zussen bij mijn oom en tante PSV kijken.” Via sociale media volgt Ingrid ook het ziekteproces van Thijs Slegers, die als perschef bij PSV werkte en in 2020 de diagnose leukemie kreeg.  

In februari 2023 deelt Thijs het bericht dat hij niet meer beter zal worden. Hij doet daarbij de oproep aan iedereen om zich aan te melden als bloed- of stamceldonor. "Dat raakte me enorm”, vertelt Ingrid. “Het voelde zo oneerlijk. Zo'n jonge vader, midden in het leven, ik kon me gewoon niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om in die situatie terecht te komen. Ik vond het heel bijzonder hoe hij op dat moment toch nog bezig was met het helpen van anderen.” 

Had zo moeten zijn
Ingrid hoeft niet lang na te denken en meldt zich bij Matchis aan als stamceldonor. “Kleine moeite, ik zie wel of er iets uit komt”, is haar gedachte. Ingrid: “Ik hoorde dat de kans op een match heel erg klein is, maar toch had ik ergens een voorgevoel dat ik ooit opgeroepen zou worden. Ik had alleen niet verwacht dat dat zo snel al zou gebeuren.” 

Twee maanden na haar registratie wordt Ingrid gebeld door Matchis. “Ik was met mijn man en kinderen op vakantie in Egypte”, vertelt ze, "en kreeg te horen dat ik mogelijk een match was voor een patiënt. Mijn eerste gedachte was: dit had zo moeten zijn. Wat goed dat ik de stap had genomen. Wie weet was er anders wel helemaal geen match geweest voor deze persoon. Ik zal dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen zeggen, maar ik heb in ieder geval geen moment spijt gehad van mijn registratie.” 

Omdat Ingrid op vakantie is, wordt er een vervolggesprek ingepland voor de week erna. Er moet bloed geprikt worden om te testen of ze daadwerkelijk de beste match is. Ingrid: “Ik kreeg te horen dat ik drie maanden ‘gereserveerd’ zou worden als potentiële match voor deze patiënt. Uiteindelijk bleek ik de beste match te zijn. ‘Sta je er nog voor open?’, vroegen ze aan de telefoon. Ja natuurlijk, was mijn reactie. Let's do it!” 

Spannend
Het proces dat volgt is voor Ingrid best spannend: “Het is toch allemaal nieuw”, vertelt ze. “Maar ik heb absoluut niet getwijfeld. Als je dan de beste match blijkt, dan moet je ook doorzetten! Gelukkig werd het proces me heel duidelijk uitgelegd en ik kreeg ruim de tijd om al mijn vragen te stellen.” 

Omdat Ingrid via het bloed gaat doneren, moet ze de vier dagen voor de donatie een medicijn inspuiten. Ingrid: “Ik heb zelf in de zorg gewerkt dus daar had ik gelukkig niet zoveel moeite mee. Wel had ik vrij veel last van bijwerkingen zoals hoofdpijn, vermoeidheid en botpijn. Dat was me van tevoren ook al verteld, maar blijkbaar werkte het medicijn bij mij heel hard waardoor ik heel veel stamcellen aanmaakte. Dat gaf als voordeel dat de donatie een stuk sneller verliep dan gemiddeld, maar het nadeel was dat ik meer last had van klachten vooraf.” 

Toch kan Ingrid de klachten op dat moment goed relativeren. “Als ik er nu op terugkijk denk ik: het was even een weekendje niet zo fijn, maar de persoon die de stamcellen nodig heeft is er veel erger aan toe. Ik mag over twee dagen weer stoppen met de medicatie en dan is het voor mij voorbij, terwijl het voor de patiënt dan pas begint. De donatie zelf vond ik reuze meevallen, voor ik het wist was het al klaar. De dag erna had ik gelukkig nergens meer last van.” 

Kon wel huilen
De dag na de donatie wordt Ingrid gebeld door een arts van Matchis om te checken hoe het met haar gaat. De arts heeft ook bijzonder nieuws voor Ingrid. Ze heeft namelijk gedoneerd voor een kind, een schoolgaande jongen. “Ik kon ter plekke wel huilen toen ik dat hoorde”, vertelt ze. “Ik vond het zo mooi. Ik gun het iedereen, maar dit kwam wel extra hard binnen. Als moeder zijnde is dit het mooiste dat je kan doen.” 

Rondom haar donatie krijgt Ingrid regelmatig de vraag hoe ze bij Matchis terecht is gekomen. Ingrid: “Dan leg ik uit dat het door de actie van Thijs Slegers komt. Ik denk er nog regelmatig aan terug en realiseer me hoe belangrijk zijn oproep is geweest. Anders had ik me misschien nooit aangemeld, of was het niet op tijd geweest voor deze jongen. Voor mij stelde het eigenlijk zo weinig voor, terwijl je iemand anders een tweede kans kan geven op een toekomst. Thijs is vorig jaar overleden, maar ik denk nog vaak aan hem en wat hij in de laatste weken van zijn leven voor elkaar heeft gekregen. Daar heb ik heel veel bewondering voor.”